Głównym bohaterem filmu jest Thomas Kallin, zawieszony w służbie wojskowej, ale otrzymujący od Stiga Larssona (agenta szwedzkiego wywiadu) zadanie, które jest dla niego szansą na rehabilitację. Ma ustalić, kto ukradł prototyp lasera (który jest częścią radaru łodzi podwodnych) niszcząc przy okazji produkującą je fabrykę należącą do naukowca Mandella. W sprawę angażuje się Miller (Dennis Hopper), dyplomata amerykański, działający z ramienia rządu, który sponsorował badania Mandelli.

Choć już widząc czołówkę można się spodziewać kompletnego szrota, nie jest aż tak źle. Filmowi trzeba sporo wybaczyć, dostrzec jego mało rzucające się w oczy zalety i nie porównywać do produkcji Hollywoodzkich, a okaże się zupełnie znośnym średniakiem. W kilku miejscach jest nieco napięcia, ale nie to jest główna zaleta filmu, zważywszy, że realizacja nie porywa. Najlepsze jest to, że poznajemy intrygę z perspektywy gościa, która sam jest w niej zupełnie zagubiony i niewiele może zdziałać. To pomaga utrzymać ciekawość, szczególnie, że nie do końca wiadomo, kto jest „tym dobrym”, a kto „tym złym”, nie widzimy też żadnego wyraźnie zarysowanego antagonisty, który miałby pociągać za wszystkie sznurki. Ta atmosfera niepewności przyzwoicie łączy się z klimatem „codziennego świata” jaki pokazano w filmie i z drobnymi wątkami obyczajowymi ukazanymi na drugim planie (podboje miłosne, a może tylko łóżkowe, Thomasa Kallina). Dzięki temu relacje międzynarodowe przedstawione w filmie też nabierają ciekawszego odcienia. Całość może trochę kojarzyć się z serią o Jasonie Bournie, ale jest słabsza.

Nie należy nastawiać się na porywający seans – akcji jest niewiele, tempo dość wolne, a całość cokolwiek nudnawa. Ocenę wystawiłem filmowi trochę na kredyt, gdyż chyba bardziej zasługiwałby na 4, może nawet 3. Jednak doceniam to, że jest względnie klimatyczny i po prostu inny od większości tego typu produkcji powstających w USA. Jeśli ktoś ogląda dużo sensacyjniaków amerykańskich i zaczyna być nimi znużony, ten film może okazać się przyzwoitą odmianą.