Nie daje do myślenia. To samo co w The Box powtórzone i okrojone w bardziej dramatycznej konwencji z marnym zakonczeniem przewidywalnym od samego początku.

Może to dlatego, że ja jestem wrażliwy, potrafię być empatyczny i wczuć się w rolę innych, więc ten film dał mi do myślenia. Każdy człowiek jest inny. Jeden lubi chleb, drugi bułki, to normalne.

Mi też film dał do myślenia, i kiedy lekarz zapytaj głównego bohatera, czy ratować życie chłopca, czy jego córki to krzyczałam w myślach "ratuj córkę", ale zaraz po tym gdy zobaczyłam tą dziewczynkę w trumnie, zrozumiałam, że główny bohater postąpił dobrze... są pewne granice.

Zakończenie było dla mnie wielkim szokiem. Jestem pozytywnie zaskoczona, ponieważ myślałam, że jednak ojciec przełamie się i poświęci tego chłopca. Cieszę się jednak, że chłopiec przeżył. Nieważne, czy to chłopiec ze slumsów czy mający kochającą rodzinę - to nadal jest człowiek i nie można zabijać jednej osoby aby ocalić drugą. Co innego, gdyby główny bohater nie wiedział, że on został celowo przejechany - wtedy wybrałby swoją córkę bez wątpienia. Ale ten chłopiec został potrącony na jego oczach, parę sekund wcześniej podawał mu dłoń i nagle tak miał pozwolić na jego niewinną śmierć?
W ogóle na mnie największe wrażenie chyba zrobiły te dzieci ulicy, które musiały szybko dorosnąć i umieć zadbać o siebie. Choroba dziewczynki oczywiście była przykra, ale dla mnie bardziej naturalna. Na chorobę nie mamy wpływu, a na środowisko, w którym wychowują się dzieci tak.