przeczytał w jednej z książek Iana Fleminga, że Bond wzdrygnął się po zabójstwie. Tu znalazł klucz do swej interpretacji Bonda. Udało się. Swoją drogą wielkie ukłony należą się Jane Seymour, wszystkie numery kaskaderskie wykonała samodzielnie, nawet w scenie - tak naprawdę zupełnie niepotrzebnie przecież, można było użyć zastępczyni - z uciekającym autobusem, tracącym z czasem górne piętro. Tarocistce również - w ramach przygotowań do roli Solitaire późniejsza dr Quinn udała się do niej na nauki, ta przepowiedziała jej (zgodnie z prawdą) trzy rozwody. Dowiadujemy się również, że Guy Hamilton woli plener niż scenografię. I, co znamienne, Amerykę niż Anglię. "Żyj i pozwól umrzeć" (1973) to kolejny jego 'Bond' po "Goldfingerze" (1964) i "Diamenty są wieczne" (1971) którego akcja toczy się w USA.