Tylko z pozoru wydaje nam się jak bardzo jesteśmy wolnymi
ludźmi. To samo tyczy się władzy, której nadużywamy wobec
innych. Wszystko to złudzenia, którymi kierujemy się przez
całe życie i które są wpisane w naszą rzeczywistość. One z
nami współgrają, a my często udajemy, że ich nie
dostrzegamy lub zaprzeczamy temu, że na prawdę istnieję.
Wydaje nam się, że jesteśmy wolnymi ludźmi, tak samo, że
potrafimy sterować innymi. Jedno drugiemu zaprzecza.
Historia, której jesteśmy tu świadkami, pokazuje władzę
człowieka nad światem w dwojaki sposób. Powell zdaje
sobie z tego sprawę, dlatego też wybiera inne życie. Chciałby
się w pewien sposób oczyścić z ludzkiego fałszu. Lecz
obcując na co dzień z drugim człowiekiem nie da się tego
osiągnąć. Dr Calder to również po części pan czyjegoś życia.
Z racji wykonywanego zawodu, manipuluje umysłem ludzkim,
ale cel czyli niesienie pomocy innym, odróżnia go trochę od
tych, których celem jest zysk z mącenia w głowach naiwnym
lub po prostu bezsilnym.
W przypadku starcia się dwóch podobnych, ale jakże
różniących się od siebie charakterów, powinna powstać
eksplozja wręcz potężna. Niestety mamy tu jedynie stłumiony
odgłos wybuchu. A przyczyną jak dla mnie jest Cuba Gooding
Jr. Oglądałem z nim już wiele filmów i chociaż ten wyróżnia go
nieco na tle innych ról (no może poza rolami w ''Radio'',
''Chłopaki z sąsiedztwa'' czy ''Jerry Maguire''), to jednak nie jest
według mnie na tyle dobra jak w wyżej wymienionych
produkcjach. W ''Instynkcie'' w wielu scenach jest zbyt ''grana'',
a nawet męcząca. Szkoda, bo gdyby Cuba zagrał tak
ekspresyjnie i pokazał emocje jak to potrafi najlepiej robić, to
przy wyrazistej grze Anthony Hopkinsa, mógłby powstać jeden
z bardziej pamiętliwych duetów w historii kina. Niestety tak się
nie dzieje, a film odrobinę popada w zapomnienie, chociaż to
kawałek dobrego obrazu.
Znieczulica drugoplanowych postaci, potrafi wstrząsnąć i
zirytować widza. Pacjenci placówki spisani są na straty, a
Theo wydaje się czasami bezradny wobec systemu i tych,
którzy stają na jego drodze.
Co do samej gry ''zamkniętych'' aktorów, to podzielić ich
można na grających wyraziście i tych, którzy chyba nie traktują
zbyt poważnie swoich ''psychicznych'' ról, bo bije od nich
sztuczność. Trochę to zaniża w moich oczach ocenę filmu.
Scenariusz sam w sobie jest oryginalny i sprawny. Opowieść
niegłupia i potrafiąca zaciekawić, nawet jeśli komuś wydaje
się zbyt banalna. Trochę zbyt łaskawie i prosto podana, co
sprawia, że film do moich ulubionych należał nie będzie.
Oczywiście można się na chwilę nad nim zastanowić. Mówię
o jego przesłaniu. Lecz nie wiem czy wryje się w pamięć jak
niektóre nietuzinkowe rzemiosła.
Jeżeli chodzi o formę, to poza paroma scenami w puszczy i
kilkoma gdzie bezpośrednio ''gryzą'' się Powell i Calder nic tu
nie wprawi nas w zachwyt. Nawet ścieżka dźwiękowa chociaż
urozmaicona, nie rzuca na kolana.
Film Turteltauba jest wciągający, ale i miewa chwile toporne.
Jednak dzięki tematowi i Hopkinsowi uważam, że jest na tyle
dobry, by dać mu 7/10. No może trochę naciągane 7.
Pozdrawiam