Film ma charakter dokumentu historycznego poświęconego jednemu z najważniejszych i najbardziej brzemiennych w skutki wydarzeń w najnowszych dziejach naszego Kraju – wprowadzeniu przez ówczesne władze PRL Stanu Wojennego i spacyfikowaniu związku zawodowego "Solidarność" – poprzez masowe aresztowania (czyli tak zwane "internowanie") większości najaktywniejszych działaczy tego ruchu.
W rezultacie kilka tysięcy obywateli PRL, bez wyroku jakiegokolwiek sądu, znalazło się w więzieniach. Jednym z takich ośrodków odosobnienia był Zakład Karny w Łowiczu. Zbiorowym bohaterem filmowej opowieści jest grupa internowanych, sportretowanych wówczas na zbiorowej fotografii, podczas robienia zdjęć paszportowych na terenie łowickiego więzienia. W filmie owa sytuacja zostaje odtworzona powtórnie z udziałem niegdysiejszych "internowanych" i fotografa. W ten sposób dwa zdjęcia, to archiwalne i to wykonane współcześnie, określają ramy czasowe filmowej "podróży w czasie" – pomiędzy wydarzeniami sprzed trzydziestu lat, a dniem dzisiejszym. Ramy te wypełniają bardzo osobiste, emocjonalne opowieści owych internowanych o ich więziennym doświadczeniu, które dla wielu z nich było momentem przełomowym i które wywarło znaczący, często bardzo dramatyczny wpływ na ich dalsze losy. Co ciekawe wspomnienia te nie zawsze mają charakter "martyrologiczny". Bohaterowie przywołują często epizody nieoczekiwanie zabawne – kontrastujące ze zdecydowanie ponurymi okolicznościami ich więziennego bytowania. Wystarczy wspomnieć, że jednym z narratorów, opowiadającym ze swadą o swej przymusowej "gościnie" w Zakładzie Karnym w Łowiczu, jest Piotr Bikont – reżyser i ekspert kulinarny, znany z gawędziarskiego talentu i poczucia humoru.