bo to sztuka zrobić interesujący film na ograniczonej przestrzeni i w tak ubogiej obsadzie: 1+1. Jesteśmy świadkami wywiadu, a właściwie rozmowy jaka toczy się między reporterem, kiedyś znaczącym, dziś w odstawce, i młodą aktoreczką filmów klasy B, uwielbianą przez tłumy z powodu skandali i skandalików. Rozmowa od początku się nie klei, bo Pierre Peters (Buscemi) czuje się upokorzony z powodu rozmowy z tak mało znaczącą gwiazdą jak Katya (Siena Miller). Nie przykłada się, zachowuje niegrzecznie, co pociąga za sobą niechęć gwiazdki. I tak odbijają piłeczkę, lawirując intelektualnie między prawdą a kłamstwem, żeby coś powiedzieć a jak najmniej zdradzić. Kiedy zmęczenie materiału sprawia, że na chwilę cynizm znika z ich twarzy, widzimy zwykłych ludzi, zmęczonych, przeoranych doświadczeniami, poranionych. Ale ta chwila prawdy bywa brutalnie wykorzystywana przez drugą stronę, tak że ostatecznie oboje są w jakimś sensie przegranymi i wygranymi. Choć jak tu mówić o wygranej, skoro żyją w świecie kłamstwa, cynizmu i brutalnej gry mediów? Ten film to walka nie tylko o ludzką twarz świata medialnego, ale o ludzką twarz człowieka. Przeciętnego zjadacza chleba.