Wieść gminna niesie że Orson Welles skończył się na "Obywatelu Kane". W tym twierdzeniu jest tyle prawdy co w podobnym przysłowiu o Metallice i ich pierwszym longplayu. Welles może i miewał problemy z budżetem oraz nie odniósł nigdy tak dużego sukcesu jak przy pierwszym filmie, ale wciąż spełniał się artystycznie, czego dowodem ten film.

"Intruz" pozornie jest prostym noirem o pojedynku dwóch obcych w małym miasteczku. Jednak za scenariuszem stoi jeszcze wymyślna forma. Welles sprawia iż połowa scen to wysmakowana uczta dla oka i ucha. Gra z cieniem, bawi się perspektywą, tu i ówdzie umieszcza ciekawe symbole. Znakomitych pomysłów tu co niemiara.

Przykłady? Proszę bardzo:
-niewinna sekwencja gdy na początku widzimy górną część drabiny i nagłe ujęcie z dołu które uświadamia nam z jak olbrzymią wysokością mamy do czynienia...
-scena gdy jednemu z monologów towarzyszy projekcja materiałów z obozów koncentracyjnych, pokazując z jak wielkim złem mają do czynienia bohaterowie.
-opowieść snu z cieniem: nie tylko dobra metafora, ale również historia podnosząca napięcie.

Niby nic doskonałego nie widać w samych opisach ujmujących mnie momentów, ale razem zlewają się w mroczny thriller, który z zainteresowaniem śledzi się do ostatniej minuty. Zdjęcia, muzyka, aktorzy i suspens: to wszystko tutaj jest. Polecam.