Gra aktorska była bardzo dobra. Jedna z dwóch ról milczących, tego ducha, nie mogła być grana zbyt intensywnie, bo każdy aktor i reżyser wie, że trzeba się wystrzegać przesady. Nie widzę, jak można by tu lepiej zagrać, skoro kwestia do nauczenia dla aktora grającego ducha zawierała się w kilku słowach. Ja bym raczej troszkę inaczej "zrealizował duchy", to znaczy trochę wyjąłbym te postacie ze świata fizycznego, przynajmniej co jakiś czas, żeby nie były oświetlane światłem fizycznym, bo wtedy psuto mi iluzję - no jakże ma to byc duch, skoro pada na niego cień?!
I kwestia oceny: to nie jest horror. Dlatego ocena dzieła jako takiego jest bezcelowa. Ja nazywam ten podgatunek thrillerem teologicznym. Podobnym do "Rytuału" czy do "Egzorcyzmów Emily Rose". W takich filmach kluczowa jest teologia, a tu dowolność i mnożenie grozy musi być ograniczone. Z korzyścią dla umysłu, z mniejszą dla emocji, ale emocje przemijają, myśl może trwale kształtować całe życie.