Nie wszystkie znakomite filmy zyskują uznanie w momencie premiery, niektóre muszą czekać przez całe dziesięciolecia, by uzyskać należną im sławę. Zazwyczaj wiąże się to z wyprzedzeniem przez twórcę swej epoki (np. Michael Powell i jego PODGLĄDACZ). Przypadek JA, KUBA jest bardziej zastanawiający, ponieważ ta zrealizowana wielkim nakładem kosztów produkcja kubańsko-radziecka miała wyrażać ducha czasu i być dziełem sensu stricte utylitarnym, czymś w rodzaju PANCERNIKA POTIOMKINA dla Kuby. Przyjazd ekipy radzieckich filmowców i sfinansowanie przez nich projektu było dowodem sympatii dla bratniego komunistycznego państwa. Przez cały okres wyczerpującej realizacji (tak sugestywne w swym pięknie obrazy nie powstają z powietrza, wymagały wielkiego nakładu pracy) wszyscy zaangażowani w projekt zarażeni byli entuzjazmem. Ostatecznego efektu wyczekiwali z niecierpliwością widzowie i krytycy, zarówno ci w ZSRR, jak i na Kubie. Co się stało w momencie premiery? Dlaczego ów wypieszczony, epicki film nie trafił w gusta ówczesnej widowni? Dlaczego Kubańczycy mimo najszczerszych chęci nie potrafili uznać go za „swój”? Jakie racje zadecydowały o tym, że radzieccy krytycy woleli spuścić na niego zasłonę milczenia, a ówcześni decydenci drastycznie ograniczyli jego rozpowszechnianie na terenie całego wschodniego bloku? Z jakich powodów film, który miał być imponującą wizytówką „czerwonej” kinematografii, został koniec końców „syberyjskim mamutem”, odgrzebanym – jak na ironię – przez kapitalistycznych filmowców z Ameryki?

Na te wszystkie pytania odpowiada dokument , idealny do oglądania tuż po seansie JA, KUBA z odrestaurowanej, wypieszczonej kopii. Rezurekcja filmu dobitnie świadczy o tym, że ideologiczne sympatie z upływem lat tracą na znaczeniu, ale mistrzowskie kino nie traci nic ze swego blasku!