Daje niemało do myślenia.Jednak....
Uwaga Spoiler!
Po przemyśleniu stwierdzam,że prawdziwą siłę i WIARĘ reprezentowała Weronka!
Jest jak Morfeusz w Matriksie,dzięki,któremu każdy dostrzega swoje absolutne powołanie i rolę do spełnienia.
Podobnie jest tutaj.
Niewzruszona w przekonaniu,że wszystko będzie dobrze.Nigdy nie wątpiąca w boski plan,w którym i tak się wszystko układa jak ma się ułożyć.
Pokorna,godząca się na wszystko,nieczemu się nie dziwiąca.Ot mądrość na najwyższym,oświeconym poziomie.
Jancio jest kontrastem dla Weronki.
Obdarzony mocą,darem,którego nie rozumie.
Idzie z nim w świat ale ulega pokusom,łasy na pochlebstwa,nie umiejący zapanować nad słabościami,próżnością i podszeptami zła,obrasta w pychę,ba staje się nawet okrutny! Nikczemny wobec czystej miłości,niewinności i niewzruszonej wiary Weronki.
Jancio zaprzepaszcza swój dar i zdruzgotany siada na lata aby czas zagoił rany.
Weronka to jego anioł stróż i ostoja,która daje mu poczucie,że cokolwiek by się stało i tak będzie obok,będzie dobrze.
Nic jej nie zdziwiło,nic nie zbiło z pantałyku,nawet fakt,że dziecię przyszło na świat z ogonkiem a tata zachował się jak obcy i nie poradził uzdrowić syna.
Poezja wiedzy o życiu,w której postać Jancia jest dla nas przestrogą,jak łatwo można wpaść w sidła ego i dostać po łapach!