Pewien młody Żyd pragnie poznać dokładniej własną religię i jej tradycje. Realizatorzy towarzyszą bohaterowie w różnych sytuacjach - na żydowskim cmentarzu, w synagodze, na wycieczce po krakowskim Kazimierzu, podczas lekcji języka hebrajskiego i wśród przyjaciół. Bohater prowadzi nieprzerwanie wewnętrzny monolog, który przeplata się z archiwalnymi zdjęciami. Poznaje swoją tradycję.

Dwóch mężczyzn, młody i stary Żyd, odwiedzają opuszczony kirkut. Macewy chylą się na różne strony. Obraz złotej polskiej jesieni zestawiony jest z czarno-białymi archiwalnymi zdjęciami sprzed wojny, z ulicami pełnymi żydowskich mieszkańców Warszawy: przechodniów, handlarzy, restauratorów, dorosłych i dzieci. Kolejne ujęcia przedstawiają epizody z okresu okupacji: spędzenia Żydów na plac, ruchu ulicznego w granicach getta, zbierania zwłok na ulicach. Starzec z chłopcem znów wędrują po kirkucie, tym razem zimą. Chłopiec kupuje na targowisku album poświęcony polskim Żydom i wyjaśnia zaprzyjaźnionym nastolatkom symbolikę religijną. W monologu zza kamery wyjaśnia, jak odkrył swoje żydowskie pochodzenie, skąd wynikała ostrożność rodziców i jak on zachowuje się, kiedy nie jest pewny intencji rozmówcy. Samodzielnie poznawał porządek liturgii w synagodze, zgłosił się na lekcje hebrajskiego, zwiedzał i oprowadzał po miejscach ważnych dla historii Żydów w Polsce, po Muranowie w Warszawie, po Kazimierzu w Krakowie. Dzięki nowo odkrytej tożsamości odzyskał sens życia i poczucie niezależności, gdziekolwiek się znajduje poza granicami kraju. Przyjaciele komentują inscenizację w filmie Jerzego Kawalerowicza "Austeria" (1982), oglądanego na ekranie telewizora. Bohater obawia się, że wraz ze starym pokoleniem obumrze doszczętnie żydowska kultura. Zarazem czuje zobowiązanie, by wymyślić współczesną formę żydowskiego stylu życia, adekwatną do ograniczonych możliwości praktykowania tradycji przodków.