Zapomniałem o cytacie:


- Ja... Nigdy nie uprawiałem miłości.
- Ja też. To znaczy... Spałam w życiu z wieloma facetami. Więcej niż jest w tym budynku... Ale wiesz.

hmm ten film jest niesamowity:) hmm oglądałam go na pokazie filmów integracja tyi ja w Koszalinie, pokazywano tam wiele filmów podobnych do tego. wszystkie były o tematyce niepełnosprawnych i związanych z nimi problemami, hmmm jednak ten film urzekł mnie chyba najbardziej:)

"Oczywiście, jego normalność czy stosunki z otoczeniem nie są w żadnym razie głównym tematem filmu"

Śmiem się nie zgodzić. To jest główny temat filmu. Najszerzej jest rzeczywiście pokazana relacja z Laurą, ale to jest, moim zdaniem, punkt wyjścia pozwalający na szerszą perspektywę. Psychiczna "normalność" czyli świadomość rzeczywistości, możliwości intelektualne na poziomie co najmniej przeciętnego człowieka jest kluczowa - mamy bowiem do czynienia z osobą ułomną jedynie fizycznie, wyjątkową jednostką(pozostałe osoby chore na zespół Downa nie osiągają zazwyczaj tego, co Daniel - pokazane zresztą w filmie). Właśnie ta zdolność do pełnego rozumienia świata, przekonanie(widzów), iż przecież byłby w stanie gamę emocji w związku w pełni realizować, są potwornie przytłaczające. Niewiele jest filmów tak dobitnie ukazujących odrzucenie przez cechy zewnętrzne. Tych, którymi bohaterami są samotnicy - mnóstwo. Oni jednak mieli wybór, zasmakowali różnych aspektów życia. Daniel, ze względu na ułomność, mimo wiedzy o istnieniu pewnych sfer, jest pozbawiony dostępu do nich. Wybór historii miłosnej jako głównego wątku jest dla mnie oczywisty, bo po pierwsze prawie w każdym filmie motyw ten pojawia się(kontrast bohatera zdrowego i chorego), po drugie - związki jakoś tam determinują u większości ludzi drogę życiową - tu można przypomnieć brata Daniela wraz z jego żoną i priorytety z tym związane.

Dla niego w końcu też jest ważne, że przy niej czuje się w pełni normalny.

Z jednej strony czuje, ale z drugiej wie, że nie ma szans na stałą relację i na pewno wiąże ten fakt z chorobą(rozmowa z bratem). Ostatnia(chyba ostatnia, film oglądałam jakiś czas temu)scena, kiedy Daniel zagaduje do nieznajomej w pociągu ma słodko-gorzkie przesłanie; oddaje istotę całego filmu. Dziewczyna z raczej oczywistych względów nie chce nawiązywać znajomości, czego spodziewa się Daniel. Zagadując, zna prawdopodobny tok zdarzeń, ale próbuje. To jest godne podziwu. Ja z kina nie wyszłam uniesiona, troche podbudowana, a trochę z poczuciem dostania kosza. Rozpisałam się. :) Pozdrawiam.

pięknie piszecie.... bo takie piękno w filmie/ obrazie samo tworzy słowa NAJPIĘKNIEJSZE !!!!

Styl mojej wypowiedzi to w całości moja zasługa, film nie przyczynił się do tego.

Tak czy siak dobrze, że w końcu jakieś porządne wypowiedzi, bo czasem te tematy to same bluzgi (ilość rośnie z popularnościa filmu) i wypowiedzi w stylu: beznadzieja 1/10. Ale co z robić..

Jeśli chodzi o film to naprawdę wspaniały. Wydaje mi się, że to bardzo ważne by nie izolować takich osób, nie odtrącać ich poza społeczeństwo. Dostęp do nauki wydaje mi się też dość ważny.
Polecam też wywiad z Pablo:
http://www.stowarzyszenie-razem.org/multimedia/prasa/nie-jestem-newsem-wywiad-z- pablo-pineda-2.html

Innym bardzo ciekawym filmem podejmującym podobną tematykę jest koreańska "Oaza". Gorąco polecam!