a ja myślę, że ani monotonna, ani nużąca - raczej subtelna opowieść. i myślę, że nie chodziło tu o pogłębiona analizę relacji damsko-męskich, a o pokazanie zwyczajnej historii dwojga ludzi lekko nieprzystosowanych społecznie, żeby nie powiedzieć "dziwnych". mnie podobały się te wszystkie przydługie rozmowy, melancholia i nieporadność bohaterów, zanurzenie fabuły w szarej codzienności i kulawe próby zrealizowania marzenia... myślę, że to bliższe prawdzie niż zawiła i pełna zwrotów akcja. to nie jest filmowe arcydzieło, ale wciąż warte uwagi kino.