Na kempingu rozpoczyna się wakacyjny obóz szkoleniowy dla młodych małżeństw, które należą do ZSMP. Z powitalnej mowy komendanta dowiadują się, że ekipa filmowa z WFD będzie rejestrować obozowe życie i zajęcia szkoleniowe pod hasłem "Wzorowa rodzina". Od początku rodzą się konflikty między kierownictwem pragnącym narzucić rygorystyczny regulamin a niektórymi uczestnikami traktującymi obóz jak wczasy. Na obozowej tablicy prowadzona jest szczegółowa punktacja osiągnięć każdej rodziny, także za poglądy społeczno-polityczne, aktywność w czynach społecznych na budowie w Augustowie, dbałość o mienie społeczne, umiejętności małych dzieci. Pod koniec turnusu komendant ogłasza punktację przez radiowęzeł. Zwycięskie małżeństwo opuszcza kemping z magnetofonem zamiast pralki automatycznej.

Film, pomyślany jako pełnometrażowy dokument kinowy, został pokazany dopiero w roku 1981. Jest skonstruowany jak fabularna, demaskatorska komedia. Rzecz dzieje się w zamkniętej przestrzeni letniego obozu dla młodych małżeństw, zorganizowanego przez organizację młodzieżową. Zgodnie z ideologią partyjną, ma to być odpoczynek "czynny", służący wychowaniu i integrowaniu ludzi. Te założenia w trakcie realizacji przybierają kształt karykaturalny i groźny. Uczestnicy, wciągnięci w rywalizację o miano "najlepszego małżeństwa", skuszeni nagrodą w postaci pralki, podporządkowują się panującemu drylowi i zaczynają wzajemnie kontrolować swoje zachowanie. Nie wszyscy. Jedna z rodzin nie przyjmuje reguł gry, nie daje się na siłę "uspołeczniać". Pod koniec obozu agresja uczestników zwróci się przeciwko nim. Metafora totalitarnego społeczeństwa? Przede wszystkim – studium społecznej bezwładności. Realizacja tego filmu była prowokacją, ujawnioną w napisach końcowych. Postacie arywisty i outsidera – tego, który chce ustawiać innych i tego, kto nie poddaje się drylowi – są podstawione, choć w rzeczywistości reprezentują podobne cechy charakteru. Edward Zyman i Andrzej Rozhin grają tutaj siebie. Reżysera ciekawi mechanizm konformizmu: ludzie, poddani presji, zwracają się nie przeciwko władzy, która ich uciska, ale przeciwko tym, którzy się wyłamują.