"Jak motyl" jest historią 23-letniego Przemka, który od urodzenia ma bezwładne ciało i nie może mówić. Uznany przez wszystkich za upośledzonego umysłowo przez 16 lat życia, w żaden sposób nie może nawiązać kontaktu z otoczeniem. Jego zdrowy mózg jest więźniem lekarskiego wyroku i porażonego ciała. Wiele lat postrzegany przez ludzi jako "roślina" leży, wierząc, że kiedyś zdarzy się cud. Pewnego dnia jedna z opiekunek zauważa, że Przemek chce jej coś powiedzieć...

Dokument, bardzo przejmujący i skłaniający do refleksji nad życiem film, opatrzony osobistym komentarzem jego bohatera. 23-letni Przemek od urodzenia jest całkowicie bezwładny. Nie może też mówić. Jego całe życie to nędzna wegetacja, jest zdany na łaskę innych. Był uważany przez lekarzy i opiekunów za ciężko upośledzonego umysłowo, debila, który nic nie czuje i nie myśli. Odrzucony, zapomniany nie miał kontaktu z otaczającym go światem. Przykuty do wózka wegetował bezwolny niczym roślina, za którą zresztą uchodził w oczach innych. Nikt nie chciał wierzyć, że jego mózg pracuje normalnie. Gdy próbował się buntować przeciwko takiemu traktowaniu, wybałuszając oczy i wydając z siebie dziwne dźwięki, uznawano, że ma atak padaczki. Dostawał wówczas odpowiednią dawkę medykamentów na uspokojenie. Gdy jeszcze starał się zwrócić na siebie uwagę, zagryzając wargi do krwi, w końcu usunięto mu dwa przednie zęby. Tymczasem on tak bardzo chciał być człowiekiem, miał tyle do powiedzenia otoczeniu, pragnął się dzielić z innymi swoimi problemami, radościami, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. Zdał sobie sprawę ze swojej ciężkiej choroby, gdy miał sześć lat. Dwa lata później trafił do domu pomocy społecznej. Cierpiąca na bóle kręgosłupa matka nie mogła się nim już dłużej zajmować. Pewnego dnia zdarzył się cud. Jedna z opiekunek zauważyła, że chłopiec reaguje na jej głos. Czuła, że chce jej coś powiedzieć. Przemek szybko nauczył się posługiwać językiem Blissa, złożonym ze znaków-symboli. Dziś ma nareszcie kontakt ze światem. Należy do drużyny harcerskiej. Jego wiersz "Miłość" był publikowany w prasie, zdobywał nagrody na przeglądach twórczości młodzieży niepełnosprawnej. Historię opowiedzianą przez Przemka czyta Bartek Woźniak, dźwiękowiec, z którym chłopak - jak sam "mówi" - zaprzyjaźnił się podczas kręcenia filmu.