Plusy:
+czarny charakter- mimo pewnej zwyczajowej dla filmów animowanych schematyczności i
przewidywalności naprawdę przykuwa uwagę- świetny wygląd i rewelacyjna pierwsza scena z
nim (przy okazji to też jedyna scena, w której John Powell nie bawił się w jazdę na
autopilocie…).

+ograniczony do minimum wątek miłosny- żałosne teksty o Wielkim Uczuciu pomiędzy
nastolatkami praktycznie nie występują, podobnie jak powodujące odruch wymiotny
zapewnienia o tym jaką to wyjątkową osobą jest ukochana osoba, blablabla. Nawet jeśli te
ostatnie mają się pojawić, od razu są neutralizowane całkiem zgrabnym żartem.

+Stoik, który jest postacią daleko bardziej prawdziwą niż w pierwszej części, do tego genialna
scena spotkania po latach z żoną no i bohaterski czyn, na jaki się decyduje- w trakcie tych 2, 3
sekund biegu w celu uratowania syna byłem w stanie przejąć się jego losem…

I tu dochodzimy do minusów:
-…bo niestety cała reszta związana ze śmiercią ojca głównego bohatera to jedna wielka
straszliwa pomyłka. Na forum często pojawiają się głosy mówiące o tym, że młodzi nie za bardzo
przejmują się faktem śmierci wodza- przez chwilkę są smutni, by w kolejnej scenie radośnie fikać
na smoczkach Niestety problemem nie jest to, że Stoikiem nie przejmują się bohaterowie.
Problemem jest to, że (poza tym kilkusekundowym wyjątkiem) także widz nie ma zbyt wielkiej
możliwości się nim przejąć… Porównania do „Króla Lwa”? Druga część przygód Szczerbatka nie
jest godna by w jakikolwiek sposób stawiać ją obok arcydzieła z 1994 roku! Wtedy mieliśmy
pełną emocji scenę, w której sama muzyka budowała niesamowity klimat, teraz nie mamy
emocji, nie mamy muzyki zapadającej w pamięć- zwykłe odfajkowanie punktu w scenariuszu. To
ma zresztą wielkie odbicie w największym grzechu tego filmu, a jest nim…

-muzyka! Muzyka, której nie ma (a która była przecież największą zaletą oryginału!). Nikt nie
każe Powellowi bawić się w Williamsa czy Zimmera, ale niektóre sceny aż się prosiły o jakiś
wpadający w ucho utwór- spotkanie z matką, zaginiona kraina smoków, poświęcenie Stoika…
Bez odpowiedniej muzyki to wszystko jest takie jakieś… wyprane z emocji.

Scenariuszowo, fabularnie naprawdę nie jest źle (pomijając oczywiście idiotyczny motyw z
matką, która olewa swojego synka na 20 lat)! Ale mogło być zdecydowanie lepiej. Gdyby Powell
choć troszkę się przyłożył, gdyby kluczowe sceny odrobinkę zapadały w pamięć, niczym w
ikonicznych momentach najlepszych filmów Spielberga (pamiętacie pierwsze spotkanie z
dinozaurami w „Parku Jurajskim”? No właśnie.) I jeśli, drodzy użytkownicy filmweba, myślicie
sobie teraz „ależ on się czepia”, odtwórzcie utwór, do którego link zamieściłem poniżej.
Przypominacie sobie scenę z pierwszej części? Pamiętacie te emocje? Ten klimat, tę magię,
którą wywoływała muzyka w tej właśnie scenie? Właśnie te 4 minuty sprawiły, że jedynka jest dla
mnie filmem rewelacyjnym. O sequelu tego niestety nigdy nie powiem.

https://www.youtube.com/watch?v=6CJ96LGGP6w