To prawda, film słaby. Aktorstwo mdłe. Rochester znudzony, chce się hajtnąć z dziewczyną bez wyrazu, niby to dla jakichś jej ukrytych przed świadomością widza zalet. Wszystko okraszone mętnym sosem z chromatycznych szarości. Między bohaterami brak nawet ciepła, co dopiero by mówić o namiętności. Wszyscy cierpią na duszy (i na twarzy), recytując dialogi. Nie rozumiem dlaczego ten film ma tak wysoką ocenę.

dzieciństwa, jakaś żałość zamiast Lowood, zero magii i jakiegokolwiek emocjonalnego napięcia! Scena po uratowaniu Rochestera - facepalm. Żałosne. Dalej jest tylko gorzej. Skrzypce doprowadzają mnie do nerwicy, jak normalnie uwielbiam skrzypce, tak tutaj zgrzytam zębami i chętnie również bym te skrzypce zainstalowała reżyserowi, ale nie w gardle, tylko w du... no. Gdzieś. Ujowy melodramat jest ujowy, jakby to ktoś podsumował.
To jest romans bez romansu. Reżyserowi dziękujęmy za zabicie całości... ;/

Zgadzam się całkowicie we wszystkim co piszesz... nie mogłam przeżyć tej snującej się ze zwieszoną miną mimozy - Jane... koszmar pod kazdym względem. Szkoda bo obrzydzi wszystkim tak istotną i niesamowitą książkę.

Wasikowska - nie chcę więcej słyszeć tego nazwiska!!!!!!!!!!!!!

Czytam i oczom nie wierzę - niby oglądałem ten sam film, ale widziałem co innego. Nie zgadzam się z żadną z wypowiedzi na tym wątku - film piękny, choć to przecież ckliwe romansidło, Wasikowska gra dokładnie tak jak trzeba, wydzierania się wcale mi nie brakowało (no, może gdybym powieść przeczytał...). Film jest pełen delikatności, szacunku dla uczuć, już nie mówiąc o tym czego ludziom brak w dzisiejszych czasach, czyli pokory, taktu i ogłady, zasad, delikatności... na mój gust naprawdę coś pięknego. No i niektóre ujęcia zwalały z nóg malarskim rozmachem. Ale może mój zachwyt to dlatego, że nie czytałem - czasem opłaca się nie czytać, wtedy człowiek mniej wymagający jest przy filmie:)

Wasikowska nie gra tak jak trzeba, bo Jane nie była ani ckliwą firaną, ani pokornym cielęciem. To była, jak na owe czasy, kobieta wręcz rewolucyjnie samodzielna i zaradna, twarda i potrafiąca brać się z losem za bary, kobieta posiadająca własne poglądy, też dosyć rewolucyjne jak na początki wieku XIX i potrafiąca tych poglądów bronić. A nie melepeta z niedomkniętymi usteczkami, wgapiająca się szklanym wzrokiem w Rochestera.

No i mam świetnie, bo mnie kompletnie nie interesuje, czy Jane miała być rewolucjonistką, feministką czy inną -istką, ale to, czy jej postać jest wiarygodna i czy to co sobą reprezentuje jest interesujące. To, że powieści nie czytałem najwyraźniej pomaga, bo nie podchodzę do filmu jako do adaptacji, doszukując się na ile jest wierna, a na ile odbiega od oryginału, ale widzę w filmie to o czym on sam miał opowiedzieć... i bardzo mi się to co opowiada spodobało:) A Wasikowska moim zdaniem jest mocną stroną filmu i po Alicji w Krainie Czarów to jej kolejna udana rola. Będą z niej ludzie

Heh. No i film opowiedział, ckliwą historyjkę miłości melepety i kretyna. A mógł opowiedzieć o wiele więcej...

Opinie się podzielone. Ale ja osobiście sądzę, że bardzo dużo zabrakło w ty filmie.
Szkoda tak dobrego pomysłu na tak mało efektowny film.
Odnoszę wrażenie, że WSZYSTKO co było warte zobaczone w tym filmie jest zawarte w zwiastunie, a to nie świadczy zbyt dobrze.
Ktoś gdzieś napisał, że o to właśnie chodziło. Postacie cały czas starały się nie okazywać swoich uczuć względem siebie.
ALE na boga!!!
Ja nie po to włączam film by patrzyć jak dwie osoby z lekko uchylonymi ustami jak niepełnosprawni patrzą się na siebie. W międzyczasie osobnik płci męskiej zachowuje się jak totalny idiota. A potem nagle wyznaje miłość kobiecie którą ona tak nagle i bez problemów akceptuję.
Z świetnego zaczątku powstało coś tak płytkiego,że aż boli. miałam wrażenie, że oglądam kolejny odcinek "trudne sprawy" albo "dlaczego ja" z tym że odbywało się to w trochę innych czasach.