Kiedy teraz już was zachęciłem dość kontrowersyjnym tematem, muszę się jakoś wytłumaczyć z tytułu. Uprzedzam, że moje spojrzenie na ten film nie musi was satysfakcjonować :p

Dlaczego prawie arcydzieło? Nie oszukujmy się, technicznie nie powala. Szczególnie na początku, kiedy ta amatorska kamera drży, a w 3D przez to chce się wymiotować. Samo 3D jak to 3D, ta technologia jeszcze nie jest doskonała i trzeba wybaczyć, że czasami jest bałagan z perspektywą. Ale były momenty, kiedy 3D wbijało mnie w fotel, i to pomimo że jestem astygmatykiem i miałem okulary na okularach. Rolę 3D omówię później.
Dlaczego jeszcze to nie jest arcydzieło? No cóż, momentami chwyty retoryczne Herzoga są nieco tandetne i w niektóre się wpada, a niektóre nie. Np. bicie serca w jaskini - tani efekt i raczej niepotrzebny. Albo komentarz o ekspresji ruchu malowidła i rzekomej pierwszej próbie zrobienia filmu. Naciągane i niepotrzebne.

Czasami też komentarz Herzoga trochę męczy. Przez większość czasu dobrze buduje nastrój, ale momentami ma się go dosyć.


Dlaczego trzeba to obejrzeć w kinie (o ile jest taka możliwość)? - ten film nie istnieje bez trójwymiaru. To naprawdę bardzo ważny i nieodłączny element. Bez trójwymiaru, na małym ekranie ten film zostanie wykastrowany. To nie będzie miało sensu
3D sprawia, że naprawdę prawie jesteśmy tam na miejscu, słyszymy echo jaskini, idziemy gęsiego za resztą badaczy. To naprawdę daje uczucie bycia tam. 3D oddaje fakturę skał i przestrzenność malowideł. Nadaje cały klimat, który jest potrzebny do...

Sakralnych doznań. Nie mam na myśli czegokolwiek związanego z bogiem, kościołem. Chodzi o sacrum. "Wchodząc" do tej jaskini - miałem silne uczucie, że naruszam sacrum. Wzburzam świętość tego miejsca. Niepokój 32 tysięcy lat, przytłaczające uczucie wielu wieków historii nagle uwolnionych i unoszących się wokół mnie. Czyli w sali kinowej. Dlatego ten film jest taki fantastyczny. Daje możliwość dotknięcia prehistorii, odsłania kawałek rzeczywistości paleolitu, daje trop za którym można podążać w wyobraźni.
Czuć podniosłość obrzędów, które tam się odbywały, w tym świętym miejscu, gdzie nie mieszkali ludzie, ale regularnie przychodzili respektować moce, których my-ludzie współcześni nie rozumiemy.
Najmocniejszym momentem filmu był dla mnie ten, w którym Herzog mówił o różnicy pięciu tysięcy lat między jednym malowidłem, a kolejnym. "Dla nas to niewyobrażalny okres czasu", cała koncepcja czasu uległa zmianie. Oni żyli w czasie cyklicznym, kołowym, powtarzalnym. My żyjemy w czasie liniowym, historycznym. Zauważcie, że 5 tysięcy lat to mniej więcej tyle, co od dzisiaj do Starożytnej Mezopotamii, Imperium Akadu Hammurabiego - początków naszej cywilizacji.

Cała ta magia, ślad dawnego rytuału, który ożywa za każdym razem kiedy patrzymy na sylwetki lwów, żubrów, nosorożców, ten niepokój - powodują duży natłok myśli i chyba to jest najcenniejsze w obrazie Herzoga.


A post scriptum z "dżunglą" wsmarowuje w podłogę. Mindblown. Dużo pytań. Dużo myśli. Zagadka do rozwikłania.