Jamie Conway jest bardzo nieszczęśliwą istotą. Kobieta odeszła, przeszłość boli, praca jest dla niego za trudna (bo ściemniał w CV, że umie francuski), a by odreagować stres wciąga tony kokainy (które nijak na niego nie działają :p). Ta z pozoru skomplikowana historia jest w rzeczywistości stekiem banałów. Wszystko łatwo od początku do końca przewidzieć.
Michael J. Fox jest najbardziej zastanawiającym elementem tego filmu. Radzi sobie, ale po prostu tu nie pasuje. Uśmiecha się, robi głupkowate miny, wciąż trzyma ręce w kieszeni i balansuje między spiętym yuppiszonem, a luzakiem. W kilku scenach wypadł znakomicie- podczas randki z Elaine oraz podrzucania fredki. Ta druga jest chyba najgłupszym momentem w filmie, ale Fox czuje się w jak ryba w wodzie w momencie kiedy film uderza w komediowe tony. Dla równowagi typowo dramatyczna sekwencja gdy bohater opowiada o swoim związku z Amandą jest nie do oglądania. Trudno się skupić na opowieści gdy aktor wierci się i wykrzywia. Rozumiem że miał grać pijanego, ale nie musiał się przy tym starać, by być zabawny.
"Bright Lights, Big City" ma swoje momenty. Zwłaszcza pod koniec gdy zostają odkryte wszystkie karty. Spotkanie Jamie'go ze swoją byłą kazało nam spodziewać się monologu a tu... nie zdradzę, ale fajnie to rozegrano. Niestety większość scen jest obrzydliwie ckliwa i pełna mało odkrywczych prawd życiowych. Ostatnie słowa matki bohatera aż się proszą o pytanie "mam się śmiać czy płakać?". Reżyser wciąż prawi widzowi morały i na końcu dowiemy się, że warto być dobrym człowiekiem, nie brać narkotyków i patrzeć w przyszłość. Amazing.
Polecam "Bright Lights, Big City". Są jak odcinek wybranego, popołudniowego serialu obyczajowego. Miło się to ogląda, dużo się dzieje, a na końcu zdarza się nam nawet uśmiechnąć. Tylko gdy już jest po seansie jakoś nie mamy ochoty na kolejny epizod. Na szczęście ten obraz nie ma kontynuacji więc spokojnie można się odprężyć na te 100 minut i szybko o nim zapomnieć.