Z "Jay & Silent Bob Strikes Back" mam odwrotnie, niż z wieloma filmami, które widziałem w dzieciństwie, a potem kolejny raz po wielu latach.
Otóż, np. nad takim "Butterfly Effect" zachwycałem się mając te 16-18 lat, a gdy obejrzałem go po latach, stwierdziłem, że jest przedramatyzowany, niespójny, nielogiczny i niekonsekwentny, postacie są słabe, gra aktorska w niektórych wypadkach odrzuca, a zakończenie wersji reżyserskiej to chyba jakiś pastisz...
Natomiast oglądając pierwszy raz 'Jaya i Boba' uznałem to za durną komedyjkę dla nastolatków, których jara wulgarny język i kloaczny humor (co podsycił fakt, że dostałem to na płytce, od któregoś ze szkolnych ziomków, uważających "Epic Movie", czy spin-offy "American Pie" za szczytowe osiągnięcia kina)...
Dopiero później dowiedziałem się kim jest Kevin Smith i czym jest View Askewninverse. Obejrzałem "Clerks 2", a potem całą resztę, od pierwszych 'Sprzedawców', poprzez "Mallrats", "Chasing Amy"i "Dogmę". Poznałem amerykański Stand-Up, zacząłem interesować się komiksami (no i je czytać:), nie wspominając już o pogłębieniu zamiłowania do popkultury z kinem na czele... A gdy w końcu po raz kolejny obejrzałem "Jay & Sillent Bob Strikes Back" zrozumiałem, że ten film miał mi się wydawać tylko durną komedyjką, gdy sam byłem przemądrzałym gówniarzem i głupim ignorantem. Dopiero gdy potrafiłem dostrzec całą masę odniesień i meta-komentarzy, a także poznałem całe uniwersum Jaya i Cichego Boba, mogłem docenić ten film...