Satyra polityczna czasów republikańskich rządów Reagana. Niekoniecznie subtelna, mało wyrafinowana, niemniej posiadająca swe "wabiki". Mnie na starcie przyciągnął udział Dennisa Hoppera, dla którego mogę obejrzeć największą szmirę. Szczęśliwie, przy "The American Way" nie musiałem się specjalnie męczyć. Owszem, film jest po szczeniacku czupurny, reżyser zdaje się nie do końca panować nad swoim projektem, co owocuje fabularnym chaosem i przeładowaniem historii zbędnymi wątkami i ozdobnikami. Brak dyscypliny, rzecz stara się nadrobić anarchicznym humorem oraz ekstrawaganckimi pomysłami. Mamy więc podniebnych piratów i ich sieć telewizyjną, wyposażonego w odrzutowy plecak reportera, przerysowanych bigotów ze szklanego ekranu, którzy śpiewają o "wysyłaniu pieniędzy Jezusowi", a wreszcie pierwszego amerykańskiego prezydenta płci żeńskiej (po tym filmie będziecie już wiedzieli, dlaczego lepiej głosować na Trumpa, niż Hillary). Do tego jeszcze dodajmy przebojową ścieżkę dźwiękową, na której bryluje śmietanka rocka, reprezentowana m.in. przez Erica Claptona, The Who, The Kinks, Hendrixa i Alice Coopera. Wystarcza, bym spojrzał przychylniejszym okiem na ów nie do końca udany pamflet doby MTV. Lekko naciągane "Sechs".