Amerykanie chyba pozazdrościli włochom widowiskowych i brutalnych westernów o tematyce rewolucyjnej, więc postanowili sami nakręcić coś w tych klimatach. No i muszę przyznać, że faktycznie jest to coś pomiędzy filmami Corbucciego a późniejszymi dziełami Packinpaha (co nie dziwi, bo akurat on zajął się scenariuszem).
Wyszedł z tego dynamiczny, oraz dobrze zagrany western. Tylko że pełen nieznośnych dłużyzn i czasami zbyt patetyczny. Sporo tu prostych dysput filozoficznych, o tym jaki jest cel życia, zwłaszcza jak na taki film. Choć podkreślają one styl myślenia Villi.
Największą zaletą są postaci, oraz to jak je wykreowano. Amerykanie skorzystali z europejskiego wzorca budowania bohaterów. Nikt nie jest tutaj dobry, wszyscy to najczęściej wredne typki z pod ciemnej gwiazdy. Ale scenariusz tak poprowadzono, byśmy tak czy tak trzymali ich stronę. Pancho (Yul Brynner z włosami !!!) to prawdziwy bohater i człowiek o wielkiej dumie. Jednak wierząc w wyższe cele niezbyt liczy się z jednostkami. Życie ludzkie niewiele dla niego znaczy, tak jak zresztą jego własne również. Lee Arnold, który jest w zasadzie narratorem tej opowieści nie ma żadnych ideałów. Ważna jest dla niego kasa. Rodolfo to zwykły socjopata, który przy okazji przysłużył się ludzkości, bo walczył po odpowiedniej stronie na wojnie. Bronson nieźle wykreował tutaj półgłówka, który uwielbia robić ludziom krzywdę i nawet nie wie co w tej zabawie jest nie tak. Co ciekawe na ekranie ujrzymy również jego przyszłą żonę, Jill Ireland w krótkim epizodzie na końcu. Aktorsko każdy spisał się nieźle i taki poczet drani na ekranie nie pozostawia widza obojętnym.
Zapata westernom "Villa Rides" jednak nie dorasta do stóp. Jest zbyt amerykański. Ciągłe podkreślanie ideałów, dyskusje światopoglądowe i czasami niekończące się sceny męczą. Choćby końcówka, gdzie egzekucja ciągnie się przez dobre 10 minut. Wkurzające jest też że ważniejsze wydarzenia historyczne właściwie tu pominięto, a można było nimi zastąpić te wołające o pomstę do piekła momenty.