Z wahhabitami jest pewien problem, nie ma się co oszukiwać. Korzystając ze sporej hojności saudyjskich bogaczy, ich duchowni krzewią swoje ortodoksyjne idee w wielu krajach muzułmańskich (jak Bośnia i Hercegowina, co pokazuje film, ale także Albania czy Turcja). Ba, nawet w Polsce(!) tzw. Liga Muzułmańska RP chce wybudować w Warszawie meczet właśnie ruchu wahhabickiego - oczywiście sponsorowany przez prywatnego darczyńcę z Arabii Saudyjskiej. Ale dlaczego może to (choć nie zawsze musi) budzić pewne obawy? Bo wahhabici niestety uznają wyższość islamu nad wszystkimi innymi religiami, a co za tym idzie - głoszą potrzebę jego dominacji. Stąd np. ich niechęć do instytucji świeckich czy postawy antyintelektualne (skąd my to znamy...).
Ale religia to tło filmu - najważniejsza jest wg mnie stopniowa emancypacja bohaterki, która potrafi zachować swoją autonomiczność (a dzięki temu zapewne i wolność), choć oznacza to być może utratę ukochanego mężczyzny. Podoba mi się właśnie najbardziej ta niezależność i nowoczesność myślenia Luny. Oczywiście, jest jej zapewne łatwiej niż 40-letniej wdowie z dzieckiem. Dla niej decyzja o odrzuceniu radykalnej odmiany islamu nie oznacza ostracyzmu i samotności - Luna jest młoda i ładna, ma też niezłą pracę. A jednak i tak zasługuje na szacunek - żyje przecież w kraju dziwnie tymczasowym, chronionym przed rozpadem przez siły międzynarodowe, gdzie religia jest jedną ze spoin jego istnienia. Życzmy Lunie powodzenia, zasługuje na nie.
Dobry film, również o konieczności podejmowania wyborów nawet wtedy, gdy każda alternatywa wydaje się kiepska.