Jorge Michel Grau poruszając się w konwencji kina grozy (oczywiście rodzi to jak zwykle milion dyskusji na forum czy to jeszcze horror czy już nie) opowiada nam o niezwykłej rodzince i ich problemach. Jest to oparta na tradycjach familia, w której za naturalne uważa się że przywódcą powinien być mężczyzna. "Powinien", ale nie jest, bo panują w niej rządy matriarchalne, a synowie mimo starań o tytuł głowy rodziny, wciąż zdani są na słuchanie sugestii matki i siostry.
Jako portret rodzinny "Jesteśmy tym, co jemy" sprawdza się świetnie, charakteryzując interakcje między poszczególnymi członkami. Gorzej że twórca nie chciał zrezygnować z "rozrywkowego" oblicza swojego filmu, wprowadzając nadmierną makabrę i motyw śledztwa. Tak oto poznajemy policjanta, który koniecznie chce otrzymać awans i nie może złapać kanibali mimo że ich rysopisy byłby w stanie podać chyba każdy mieszkaniec okolicy. Zaś seans zostaje zwieńczony krwawą strzelaniną. W tych momentach oryginalny wydźwięk filmu schodzi niestety na drugi plan. Dlatego powstało dzieło średnie, mimo olbrzymich aspiracji.