Film powstał na zamówienie galerii w Paryżu, która organizowała wystawę na temat miłości. Występują w nim Elina Löwensohn i Miho Nikaido, które odgrywają przed widzami poetycki, subtelny taniec. Towarzyszy im z offu głos Jamesa Urbaniaka. Kamera przez cały czas tkwi nieruchomo w jednym miejscu, a przed nią przesuwają się zamazane postaci w wystudiowanej, starannie zaplanowanej choreografii. Towarzyszy im muzyka skomponowana przez Hartleya.