Trochę mi głupio przed samym sobą, że przed seansem nie rzuciłem okiem na opis, lub choćby plakat filmu. „Joey” to raczej kino familijne, lub, jak kto woli, kino z dreszczykiem
dla młodszych widzów. Mając ochotę na horror byłem rozczarowany, ale ciężko mi się to oceniać, nie reprezentuję bowiem grupy docelowych odbiorców tej produkcji.
Pewnie za małolata by mi się bardziej spodobał. Postaram się jednak schować wiek w kieszeń i w stosunkowo obiektywnie napisać coś o tym filmie.
Fabuła jest dość chaotyczna i muszę przyznać, że nie do końca ogarnąłem, o co tak do końca chodziło. Może to jednak wynikać nie tylko z samego scenariusza, ale i z
mojego niewielkiego zaangażowania w film. Tak czy siak mamy tu chłopca, który stracił ojca i zaczyna przejawiać nadprzyrodzone zdolności. Do tego znajduje w
opuszczonym domu dziwną lalkę, która zaczyna mówić. Od strony realizacyjnej film jest bardzo przyzwoity. Efekty są niezłe, zdjęcia i muzyka również, jest też klimacik, choć
jest to raczej klimat produkcji w stylu „Et”, no może z lekką aura grozy rodem z „Ducha”.
Tak więc film ma swoje wady i zalety, mnie nie irytował, ale też specjalnie nie zaciekawił. Niech lepiej wypowie się ktoś w wieku 12 lat, bo to naprawdę film dla dzieci.