Na początku zapowiadało się naprawdę dobrze. Zabawnie, ciekawie, dynamicznie. Scena w metrze odpowiednio połączyła ze sobą komedię i dramat, wywołując we mnie poczucie delikatnego niepokoju. Później już tylko monotonne sceny z bardzo ładną, spokojną muzyczką w tle.
Sądzę, że film miał dość duży potencjał. Jednak przez cały film czułam niedosyt, ponieważ mimo, że pociągał on odpowiednie sznurki (choroba córki, rozprawa sądowa, popisy kaskaderskie, ostateczna próba zabrania córki od ojca), to jednak ciągnął je tak słabo, że ledwo poczułam jakiekolwiek emocje.
Przykładowo, choroba córki - wystarczyłoby wykorzystać jeden radosny moment skakania, biegania, zabawy, aby Gloria nagle nieszczęśliwie upadła, ukazując defekty własnej choroby, co jednocześnie wywołałoby u widza lekkie wyrzuty sumienia i dysonans poznawczy.
Moment zabrania śpiącej Glorii przez Samuela - znów zapowiada się ciekawie, ojciec jest wściekły, wpada do pokoju...i wychodzi. Żadnej kłótni, Kristen reaguje praktycznie tylko niezadowolonym grymasem.
Rozprawa sądowa - również niewykorzystana. Idealny moment do opowiedzenia o niezwykłych trudach ojcostwa i choroby córki, z którą musiał mierzyć się Samuel oraz do uchylenia rąbka tajemnicy o przeszłości Kristen (która była z pewnością burzliwa, w końcu kobieta przespała się przynajmniej z trzema afroamerykanami). W ogóle Kristen była dość słabą postacią, jak dziesiąty kubek herbaty zaparzanej z jednej torebki.
Film był poprawny, ale zbyt stonowany. Było tak wiele scen, w których można było uderzyć widza emocjami w twarz, pogłaskać na pocieszenie, a następnie przywalić pięścią w brzuch odbierając oddech.
Za mało mięsa w mięsie, za mało dramatu w dramacie.