Film obejrzałem zupełnie przypadkowo. Wyświetlany był w ramach wieczoru walentynkowego w jednym z podwarszawskich kin. Początki były trudne, ciężko było zrozumieć co mówią aktorzy i ogólnie wydawało się, że to niezły kicz. Później jednakże było już lepiej. Film pozwala przenieść się w magiczne czasy dwudziestolecia międzywojennego, gdzie życie toczyło się zupełnie innymi torami. Pomimo iż jest to film reżyserowany, a nie dokument, uchyla rąbka tajemnicy jak to wtedy wyglądało. Nieomal widziałem oczyma wyobraźni ludzi w latach 30. oglądających to i parskających śmiechem. Coś co dla nas jest całkowitą abstrakcją dla nich było czymś całkowicie normalnym. Przykładem niech będzie nakręcanie patefonu i wpisywanie do dzienniczka :D

Fabuła filmu jako taka jest dość prostolinijna i przewidywalna. Ale w tym tkwi jej siła. Widać wyraźnie że w latach 30. film sam w sobie był cudem techniki i chodziło o rozbawienie widza a nie o nagłe zwroty akcji czy też trzymanie publiczności w napięciu.

Aktorstwo. Hmmm... Zimińska i Dymsza to klasa światowa, tyle że przecież tak naprawdę to były postacie drugoplanowe. Pozorni główni bohaterowie tj. Kędziorek i Reneta prezentowali taki sobie poziom. Nic szczególnego. Przyznam, że trochę mnie zmroziło gdy przeczytałem że ta właśnie dwójka aktorów zginęła w powstaniu warszawskim. Smutne.

Ogólnie rzecz biorąc każdy fan starego kina powinien ten film obejrzeć. Nawet nie tyle by się śmiać czy wzruszać, ale po to by pooddychać trochę tamtymi niesamowitymi czasami. Niestety ludzie wychowani na Zmierzchu i grach komputerowych zapewne nigdy przez ten film nie przebrną. A szkoda.