Po filmie miałem wiele refleksji, ale jedną zapamiętałem najlepiej. Reżyser (chcąc lub nie) pokazał, jak można z własnego życia zrobić "małą Kalwarię": biorąc na siebie cudze grzechy (ksiądz w tym wypadku został zabity za grzech innego kapłana) oraz przebaczając drugiemu jego grzech (córka przebaczyła mordercy swojego ojca). Co więcej, ten ksiądz chyba najlepiej jak się da zrealizował ideę bycia "alter Christus" - takim zastępcą Chrystusa na ziemi. Jak? Może będzie to trochę daleko posunięta interpretacja, ale napiszę. W rozmowie z córką powiedział, że on zawsze niejako "będzie w niej". W ostatniej scenie filmu widzimy, jak córka spotyka się z mordercą i, choć nie jest to dla niej proste, pierwsza podnosi słuchawkę, wychodzi mu na spotkanie, przebacza. Skoro jej ojciec w jakiś duchowy sposób jest w niej, to znaczy, że nie tylko ona przebaczyła, ale przebaczył sam ksiądz. Jak Jezus przebaczył tym, którzy Go zabili, tak przebaczył i nasz główny bohater. Dobry film.