Afganistan to wdzięczny temat dla filmowców: Landszaftowe, dzikie i majestatyczne góry, dumni wojownicy kierujący się niezłomnym kodeksem postępowania - Pashtunwali oraz piękne kobiety (a Afganki, jak zresztą i Perski (kobiety z Iranu), są na prawdę bardzo urodziwe). A filmowcy zazwyczaj ulegają z kretesem mistycznemu urokowi tego kraju, czego dowodem "The Horsmen" z 1971 r., "Rambo III" a nawet posępny "The Beast of War". Ten zaś film jest kompletnie INNY. To nocny koszmar, droga przez piekło pełne pustych, ponurych krajobrazów i bestii w ludzkiej skórze. Film który trudno tak na prawdę ocenić. Czasem wydaje się on jak najbardziej realny, a czasem znów balansuje na granicy nocnego koszmaru. Na przykład scena, kiedy beznodzy mężczyźni kuśtykają o kulach do miejsca zrzutu protez, albo inna w której kobiety (?) piorą ubrania przy studni. Trudno zgadnąć czy to kobiety, czy może raczej demony! Grupka milczących "coś" ubranych od stup po czubek głowy - namioty z wizjerem w którym kryć się może dosłownie wszystko. A tak nota bene, co kierowało tymi facetami, że zredukowali kobiety do roli snujących się gdzieś w tle milczących, pokornych namiotów? To wszak jest zbrodnia na pięknie, bo to przecież kobiety dodają temu światu wielkiego uroku. To dla kobiet, choć oczywiście nie tylko, wojownicy gotowi byli na wielkie poświęcenia. Dla jednego zalotnego spojrzenia spod długich rzęs niejeden gotów był zabić smoka lub przynajmniej jakiegoś innego faceta. Nawet i w kulturze Islamu. A jak tu zdobyć się na czyn bohaterski dla namiotu? A jak wyglądają tam zaloty? Rodzic pozwala w dniu ślubu zobaczyć twarz wybranki? Toż to dosłownie kupowanie kota w worku!