Tak jednym słowem określił bym ten film. W zasadzie cała fabuła została zorientowana na pokazanie odpowiedzialności jaka ciąży na architektach i wykonawcach projektów budowlanych. Błąd w konstrukcji, źle dobierane materiały i skutki złych czy lekkomyślnych decyzji mogą być katastrofalne. Reżyser pokazał ponadto jak w grupie młodych inżynierów rodzi się strach przed konsekwencjami, jak obciążenie winą za katastrofę, osłabia zażyłość ich męskich relacji. Okazuje się, że przyjaźń jest raczej koleżeństwem, a młodych inżynierów łączy tylko pracownia. W sytuacji ekstremalnej, jaką była tytułowa katastrofa, z człowieka wychodzi prawda o nim. Stan oskarżenia daje obraz ludzkiego charakteru – człowiek z natury jest egoistą i nie ważne jest to za kogo przedstawia się w towarzystwie. W sytuacji, gdy winę za pracę zbiorową trzeba przyjąć na siebie, człowiek odruchowo mówi „To nie ja” i winnego szuka wśród swoich kolegów.

Reżyser trafnie podpatrzył też jedną ludzką przypadłość: jakże łatwo człowiek wypiera się swoich niepisanych deklaracji. Trudno zaprzeczyć, że zobowiązania słowne przychodzą łatwo, ale są niezwykle ulotne. Dlatego będąc postawionym w oskarżenia, człowiek odtwarzając z pamięci wypowiadane przed laty zdania, znajduje w nich niezapisane przecinki, pauzy i myślniki, które zmieniają sens tych deklaracji. „Niewinny” albo „Nie, winny”. „On nie, ja” albo „On – nie ja”. Sens wypowiedzi można dobierać w zależności od okoliczności.

Wracając do oceny filmu, odniosłem wrażenie, że „Katastrofa” w swojej wymowie przypomina nagłówek z gazety: „Zawalił się wiadukt, komisja szuka winnych”. I w tej informacyjnej konwencji, odtwarza się fakty i zdarzenia, które wyjaśniają przyczyny katastrofy, zmierzając do odszukania winowajcy. Moim zdaniem film omija to co z punktu widzenia człowieka najistotniejsze, czyli walkę ze skrupułami, osamotnienie w poczuciu winy, a także zawieszenie i wyobcowanie ze świata, spowodowane oczekiwaniem na rozstrzygający wyrok komisji.

Spodziewałem się, że z racji uniwersalnej problematyki, reżyser pokusi się o więcej niż tylko rozwinięcie nagłówka z gazety. Niestety, poza obsadą – dużą ozdobą jest młoda Marta Lipińska, w filmie nie ma na czym zaczepić oka.