Kate chyba miała być w założeniu kalką Ripley, zamiast Obcych tłukącą gangsterów. Tam zdradziła krwiożercza i chciwa korporacja, tu mafijna machina, która „nie toleruje buntu”. Tam ratowana mała Newt, tutaj trochę starsza Ani (tu i tam bez rodziców). Na pewnym etapie Ripley mocno niedomagała z wiadomych względów. Kate również potyka się o własne nogi, tyle że potworka zastąpiono polonem. Nawet upaprany podkoszulek, ładownice na szelkach, krótko ścięte włosy i przekrwione oko to jakby echo wszelkich starć „ostatecznych”. Struta zabójczyni odznacza się wręcz niewiarygodną odpornością, zaś ludzie cierpiący na chorobę popromienną dokładnie odwrotnie. Trup ściele się gęsto, tylko główna bohaterka skonać nie może, bo to jeszcze łyk gazowanego napoju, albo kolejny magazynek do opróżnienia. Problem w tym, że jak tylko pierwszy raz widzimy Varricka, to dalszy rozwój wypadków nie stanowi najmniejszego zaskoczenia. Pozostają dynamiczne sceny pojedynków, które też nie trzymają się kupy, bo kiedy przeciwnicy mają już Kate na widelcu, celebrują niedoszłe zwycięstwo, zamiast kończyć sprawę. Popłuczyny po „Kill Bill” plus duch Ellen Ripley.