--== bez spoilerów ==--

Obejrzałem ten film - i jedyne co wypadło w nim na plus, to oprawa; muzyka, zdjęcia, poziom aktorstwa. Jedyną zaletą historyjek jest zaś ich długość.
Dialogi Jarmuscha jak nie robiły na mnie wrażenia we wcześniejszych jego tytułach, tak nie zrobiły wrażenia i w tym. Po pierwsze, nie brzmią naturalnie. Próbują tak brzmieć, ale są zbyt sztuczne i pozbawione treści, żeby odnieść sukces. Po drugie, są przefilozofowane. W nadęty, górnolotny sposób próbują przed widzem odkrywać na nowo oczywistości. Po trzecie, w tym konkretnym tytule są wtórne.
Oglądając kolejne scenki, coraz bardziej odnosiłem wrażenie, że zmieniają się tylko aktorzy i okoliczności. Bez względu na to, kim postacie by nie były, robiły w kółko i w kółko to samo. Wznosiły toast kawą, narzekały na szkodliwość fajek, zgrywały przed sobą przyjacielskość, naprawdę mając się w głębokim poważaniu. Wszystkie te znane nazwiska marnowały się, odgrywając charaktery bardziej komiczne niż którykolwiek tekst z założenia humorystyczny.
Poza tym, po filmie nie nabrałem apetytu ani na kawę, którą pijam nałogowo, ani na papierosa, za którymi często mi tęskno po rzuceniu... Innymi słowy, nie ma tu jednego powodu do oglądania, dla którego mógłbym film polecić komukolwiek. No, poza zdeklarowanymi fanami Jarmuscha oczywiście - znany styl wiernie zachowuje. Ale oni i tak go już widzieli.