Film może i brutalny, ale mało dosadny. Mnie ta brutalność nie „jara” tak, jak co niektórych. Ja zamiast „kopania w tyłek” wolę kopanie w ego. Niestety bohaterom w większości zabrakło polotu. Są jacyś tacy... nie wiodą ciekawego życia. A przynajmniej ten film ich takimi nie pokazuje Ot, skopali parę tyłków i poszli do domu. A można było trochę bardziej zgłębić te postacie i sytuację, w jaką się wpakowali na własne życzenie. Można było postawić kilka pytań, podsunąć widzowi parę myśli do przemyślenia. Przecież po to się czyta książki, ogląda filmy, słucha czyichś opowieści - żeby potem o nich myśleć. Żeby się nad nimi zastanowić.


Podczas seansu kilkakrotnie nasunęły mi się na myśl zupełnie inne sceny, niż zaserwował nam scenarzysta. Na przykład:
- Gdy Mindy podchodzi wystrojona do pustych lasek na stołówce i ta blondyna mówi „Nawet jeśli się tak wystroisz, nie będziesz jedną z nas”. Ja bym tu zrobił, że Mindy jej odpowiada „Spójrz na was. Siedzicie tu zawsze we trzy, same. Nikt nie chce być jednym z was”.
- Albo gdy komisarz policji ogłasza, że aresztuje „przebierańców”, bez względu na to, po której stronie są. Przydało by się, aby ktoś z cywili mu potem powiedział „Oni przynajmniej coś robią, w przeciwieństwie do was”.
To samo powinna byłą powiedzieć Mindy swojemu opiekunowi. Ale niestety zrobili z gościa schematyczną „kochającą nianię”. Jego postać nic nie wnosi do filmu. Jest zbędna.
- Albo po tej chamskiej randce. Myślałem, że Mindy da mu nauczkę. Niestety, załatwiła sprawę jakimś pompatycznym hasłem i to wszystko. A gdzie kopanie tyłka?


I jeszcze kilka. Ale nie ma sensu, abym tu pisał cały film na nowo. Bo on już powstał.