Przed obejrzeniem tego filmu naczytałam się sporo komentarzy o tym jaki ten film jest popaprany i przytłaczający... i owszem jest, ale mimo wszystko wydaje mi się również bardzo optymistyczny. Chodzi mi o to, że pokazuje, że nawet w tak ekstremalnych warunkach w jakich znalazły się dzieci, gdzie cały świat był na opak, człowiek nie zatraca swoich najważniejszych cech jakimi są ciekawość i miłość (czy może bardziej: namiętność). Jak dla mnie rodzice ponieśli całkowitą porażkę chcąc wytresować swoje dzieci jak psy, bo... no właśnie, one psami nie były. Nie dali rady stłumić w najstarszej córce ciekawości świata i zapewne nie dadzą rady stłumić kiełkującej namiętności młodszego rodzeństwa (bardzo ważna scena pocałunku między bratem a siostrą - oznaka, że seks przestaje być dla nich tylko czynnością fizjologiczną). Oczywiście nie wiemy czy najstarszej udało się uciec (mogła zadławić się własną krwią lub się udusić), nigdy się też nie dowiemy czy zakochane rodzeństwo również zbuntuje się przeciwko rodzicom, ale lubię sobie myśleć, że tyrani ostatecznie zostaną sami, a towarzyszyć im będzie tylko idealnie wytresowany... pies.

Ps. uwielbiam scenę, w której ojciec szuka córki - jego, mimo wszystko, normalnie funkcjonujący umysł nie jest w stanie wpaść na to, że jego córka nie wyobraża sobie uciec z domu na piechotę (skoro nawet po zabawkę leżącą metr od płotu trzeba było podjechać samochodem).