Na wstępnie Skye dostaję straszliwą diagnozę niepodatności na leki jej nowotworu, która przyjmuję z optymizmem w przeciwieństwie do rodziców. Lekarka radzi jej skupić się na radości z życia. Równolegle poznajemy pracownika lotniska Calvina. Chłopak cierpi na hipochondrię, ogląda każdy pieprzyk i każde znamię na swoim ciele. Po pracy chodzi na spotkania grupy zaufania dla umierających na której wszyscy dostają zadanie spisania tego co chcieliby zrobić. Do tej samej sadzi wchodzi spóźniona Skye i siada obok hipochondryka. Szybko do niego zagaduję, bo widzi, że jest nowy na tych spotkaniach.
Od razu daje mu możliwość spisania od siebie zadania, które zrobiła już wcześniej. Po pierwszych chwilach widać, że nie bierze tych spotkań na poważnie i jest bardzo ekstrawertyczna. Gdy Calvin zwierza jej się, że nie wie co napisać dziewczyna odradza mu sztampowe odpowiedzi jak pływanie z delfinami czy Disneyland, bo to nie jest takie fajnie jak się wydaje. Po wszystkim prosi go by uderzył sobą o automat z przekąskami, bo się zablokowała ta za którą zapłaciła. O dziwo udaje mu się ku uciesze nowej koleżanki. Pędzi do lekarza, który odmawia mu kolejnych badań, bo jest zwyczajnie zdrowy.
Całe szczęście nie jest to taki gniot jak ''Earl i ja, i umierająca dziewczyna'' (2015). Motywy są podobnie, ale wykonanie i bohaterowie o niebo lepsi! Widać, że Skye i Calvin są jak woda i ogień. On jest aspołeczny i introwertyczny a ona żywiołowa, ekstrawagancka i bardzo ekstrawertyczna. Tutaj w przeciwieństwie do przytoczonego przykładu główny bohater nie zachowuję się jakby to co robił było za karę. Warto ten film obejrzeć chociażby dla poznania jego historii, która moim zdaniem jest mocna. Druga główna bohaterka bardzo przypomina mi Kate Fitzgerald z produkcji ''Bez mojej zgody'' (2009), czyli osobę chcącą czerpać z życia pełnymi garściami, buntowniczą i krótko mówiąc szaloną na swój sposób. Pierwsze co niej mi się rzucało w oczy to mnogość kolorów i fryzur, które no niestety nie są jej prawdziwymi włosami wbrew temu co większość filmu myślałam. W raz z diagnozą straciła przyjaciółki pływaczki tak jak ona, które odcięły się od niej jakby była trędowata. Calvin musiał się dla niej podjąć nie jednej aktywności, która dla mnie jako introwertyka były by niewykonalne. Omawiana produkcja, mimo iż dramatyczna nie jest pozbawiona poczucia humoru. Na uwagę zasługuję postać Oficera Ala, który ma ojca w ostatnim stadium raka dlatego przymyka oko na wyskoki głównych bohaterów. Jako przykład podam ofertę skorzystania z ''towaru'', który komuś skonfiskowali. Gra aktorska Maisie Williams oraz Asa Butterfield była wspaniała. Ostatnie co pragnę podkreślić to bardzo dobra muzyka. Moja ocena to 9/10.