Film drogi, momentami niczym sen dziecka, mający w sobie pewną magię snu, jawy dziecińśtwa niczym Nad rzeką, której nie ma, Weiser czy Piknik pod wiszącą skałą. Podróż Kikujiro z chłopcem do matki to piękna nawet nie opowieść, bo fabuła jest prosta jak budowa cepa, ale sceny, oraz w moim mniemaniu Oscarowy "walnięty" Kitano po prostu urzekają. Kto chce obejrzeć przygotować się musi na leniwą narrację, opatrzoną pięknymi ujęciami, muzyką oraz scenami, których nie zapomni się do końca życia. Po obejrzeniu w człowieku zostaje ładunek tak pozytywny i uczucie przypomnianego dzieciństwa oraz bestroskiej zabawy, że to jest nie do opisania. Tak to jest wielkie kino, to kino którym powolna narracja ma sens i uzasadnienie, bo bez tego czar by zwyczajnie prysł.

Obejrzałem Violent Cop, Hana-Bi, Brother, Outrage i Kikujiro oraz kiedyś na DSF rewolucjny program Takeshi's Castle, który teraz nieudalnie próbuje naśladować Wipeout. I z całą stanowczością mówię. Takeshi Kitano to legenda za życia. Kozak nad kozaki i aktor nad aktorów. Wruszył mnie przy filmie Brother, rozśmieszał i dał do myślenia w Kikujiro. Nie da się od niego oderwać wzroku, jest takim aktorem, że przyciąga jak magnez w każdym ujęciu.