W ogóle nie rozumiem zachwytów nad tymi filmami. W obu mamy przedstawionego złego bohatera granego przez Takeshi Kitano, który jest dobry tylko dla jednej osoby (w tym filmie dla dziecka, w Hana-bi dla swojej żony), jednak jest to przedstawione w zupełnie nielogiczny i odrealniony sposób. Tu koleś kradnie i rozwala taksówkę, powoduje wypadek i ucieka bez pomocy poszkodowanym, pobija niewinnego kierowcę i popełnia kilka innych przestępstw zupełnie bezkarnie. Raz - jaki to przykład dla dziecka?, a dwa - w realnym świecie prawdopodobnie zostałby schwytany przez policję. Podobny schemat był w Hana-bi, gdzie główny bohater mordował mafiozów, którym przecież był winny pieniądze, ci potem nieudolnie próbowali go zlikwidować, ale głównemu bohaterowi wszelka przemoc uchodziła na sucho, a widzowie piali zachwyty bo przecież był taki dobry dla żony. Taki surrealizm. Filmy Takeshi'ego Kitano zdają się nam mówić, że możesz być najgorszym sukinsynem, używać nieuzasadnionej przemocy wobec innych itp, ale jeśli robisz to by uszczęśliwić inną osobę to już jest ok. Sorry ale nie czaję zupełnie takiej filozofii.