Pewna azjatycka piękność („She’s like a statue of flesh!”) mści się za doznane krzywdy i z zimną krwią morduje tych, co weszli jej w drogę. Tajemnicza i wyrachowana, terroryzuje francuską prowincję i Nowy York, granice dla niej nie istnieją - nie tylko te geograficzne. Na miejscu każdej zbrodni zostawia zabawkowy samochód, sama poruszając się staroświecką limuzyną. Czy dzielni policjanci zdołają powstrzymać Panią Samochodzik nim będzie za późno?

Jean Rollin zasłynął (a przynajmniej pamiętany jest wśród fanów kina klasy B i C) jako piewca wampirzej erotyki. Kampowe, ociekające seksem i posoką produkcje z lat 70tych, czego by nie powiedzieć o ich fabule czy aktorstwie, wizualnie prezentują się wybornie. Dwie dekady później Rollin funduje widzom rzekomo ‚surrealistyczny’ sensacyjniak, którego akcja jest tradycyjnie zlepkiem pomysłów lepszych i gorszych, ale próżno tu szukać też niestety wysmakowania kadrów, które zwykle ratują takie produkcje. Sporo tu zamieszania, bezcelowej bieganiny, bezpretensjonalnych scen rozbieranych i pociesznych aktów przemocy, a na deser jeszcze romantyczny finał rodem z komedii romantycznych. Komedia to raczej niezamierzona, choć też bawić się przy niej da - rozkoszować się złym aktorstwem, cudownie złymi dialogami i napawać się wszechobecnym kiczem, który rozkwita tu z każdego ujęcia. Pif-paf, ja daję czwórkę z plusem.