Że film animowany to nie. Ale że krótkometrażowy to tak. Bo takie proste historie najlepiej sprawdzają się w krótkometrażówkach. A animacja dodaje im tylko uroku.

Ale ta "prosta historia" to beznadziejny ckliwy banał! Gdzie tu urok?

Ktoś go chyba nie może dojrzeć :)

Niech więc ten, co widzi, pokaże i oświeci tego, który nie widzi.

jeżeli masz kogoś kogo bardzo kochasz, jedną jedyną osobę na której bardzo ci zależy, która cię rozumie, która wyrwała cie z samotności i potrafisz sobie wyobrazić jaki wielki ból spowodowałaby śmierć/utrata tej osoby to możesz poczuć wyjątkowość tej krótkometrażówki.

"możesz poczuć wyjątkowość tej krótkometrażówki."

Ale gdzie tu wyjątkowość? Wystarczy się rozejrzeć dokoła, by dostrzec tuziny podobnych historii. Nie wierzę, że ludzie do tego stopnia przestali się interesować bliźnimi, że muszą to dopiero zobaczyć w łopatologicznej wersji na ekranie, by do nich dotarło. No, chyba, że ktoś ma 15 lat i mało co jeszcze w życiu widział... Ale nie zauważyłem oznaczeń, że to film dla młodzieży gimnazjalnej.

W sposób, jaki Ty to ujmujesz, każdy film nie ma większego sensu, bo takie historie mają/miały miejsce w rzeczywistości. Nawet obrazy z Humphreyem Bogartem w roli głównej. I nawet 'najmądrzejszy' film, nie wart jest zachodu, bo: 'wiem o tym doskonale z własnego doświadczenia'; 'tysiące osób doświadczyło tego na własnej skórze'; 'moja babcia przeżyła obóz koncentracyjny'; 'wujek uwikłany był w chory trójkąt miłosny'; 'dziecko mojej sąsiadki zapadło w komę'; 'moi somalijscy przyjaciele giną w bezsensownej wojnie'. Można wymieniać w nieskończoność. Jakie to są 'niebanalne historie'?? Jakich 'niebanalnych historii' oczekujesz w przeciągu 12 minut?? Co to jest 'banalna historia'?? Czy to coś co z definicji jest płytkie i nie warte zachodu?? Skoro czytałeś opis filmu i prawdopodobnie zdawałeś sobie sprawę o czym będzie to po jaką anielkę go oglądałeś?? Z ciekawości?? Czy żeby potem błysnąć niebanalną wypowiedzią?? Bo tak czy siak twoje postępowanie (choć nie ty sam) sprawia wrażenie...banalnego.

"Jakich 'niebanalnych historii' oczekujesz w przeciągu 12 minut??"

Ależ właśnie na tym polega problem! W pełnometrażowym filmie fabularnym na kanwie banalnej historii może powstać fenomenalna kreacja aktorska, operator ma czas popisać się swoimi umiejętnościami itp. itd. Natomiast w takiej krótkometrażówce liczy się przede wszystkim sam pomysł, bo nie ma czasu na niuanse i nadrabianie innymi walorami. No, chyba że ktoś wpadnie na jakiś nowatorski i niesamowity koncept formalny...

Przykładowo, "Żywot Mateusza" Leszczyńskiego to też w gruncie rzeczy banalna historia. Ale jak zagrana i sfotografowana! Gdyby opowiedzieć ją w 15 minut i to takimi środkami, jakie daje animacja, wyszedłby paskudny zakalec.

Czy teraz lepiej wyjaśniłem, o co mi chodzi?

Przykro mi, ale nie jestem usatysfakcjonowany i nie wszystko mi 'świta' (a po prawdzie to wg mnie niewiele wyjaśniłeś)...
Żywot Mateusza oglądałem baaardzo dawno temu i musiałbym go sobie przypomnieć. Niemniej chodzi ci z prawdopodobnie o większą symbolikę (tak się przynajmniej domyślam). Tylko, że dajesz przykład filmu pełnometrażowego, w dodatku zdajesz sobie sprawę, że w krótkim metrażu i w animacji wyszłoby z tego 'masło maślane'. To po co to porównanie? Oczekiwałem, że przytoczysz tytuły jakichś 'short'ów', które zapadły Ci w pamięci (w/w 12 minut jako przykład). Nie mówiąc już o rozróżnieniu banał/coś ambitniejszego...
Ja z kolei nie muszę daleko szukać - Bagiński popełnił 2 'krótkometraże', które bardzo sobie cenię. Chodzi o Katedrę i Sztukę Spadania. Dodatkowo oglądałem całkiem niedawno The Maker i jednak nawet w 6 minutach można nieźle 'namieszać'...
A nasza percepcja zależy również od tego, w czym czujesz się dobrze. Filmy krótkometrażowe także dotykają różnych gatunków i to jak je odbierzesz zależy też od twojego nastawienia. Ja nie muszę być cały czas zaskakiwany, aby cos mi się podobało. Historia może być prosta jak przysłowiowy cep, ale musi w sobie zawierać to 'coś' - jakąś iskierkę, błysk, estetykę czy fragmenty, które do mnie dotrą i utkną mi w skórze chociaż na chwilę . I Kinematograf to ma. Bardzo podoba mi forma, w jakiej przedstawiona jest treść. Serio - urzeka mnie estetyka i pietyzm, jaki zawiera się w obrazie Bagińskiego. A treść opowieści wcale nie musi od razu odkrywać Ameryki - widomym jest, że nasze marzenia i dążenie do ich spełnienia zawsze mają swoje koszta. Brzmi znajomo? Co z tego, gdy przypomina się nam o tym w tak pięknej oprawie? Czy wielkie dzieła literackie czy też X muzy nie mówią właśnie o naszym człowieczeństwie i ważnych dla nas rzeczach? Sam sobie odpowiedz. Takie moje zdanie, z którym ty wcale nie musisz się zgadzać.
BTW czytałem twoje wypowiedzi na kilku forach (pod różnymi filmami) i mam wrażenie, że lubisz się czepiać. Nie wiem czy to z czystej przekory czy po prostu denerwuje cię 'vox populi', który nieco odstaje od twojego postrzegania danego obrazu. Ja tylko bardzo nie lubię jak w takiej wymianie zdań padają porównania, że film jest dla młodzieży gimnazjalnej, że jest na poziomie takim a takim, itp. etc. Słowem/zdaniem sugestie, że dany obraz jest na tyle płytki, że zadowoli tylko gusta ludzi niewybrednych/niedojrzałych. Przecież chyba każdy artysta stara się by przynajmniej niektóre z jego dzieł były jak najbardziej uniwersalne, a zatem chce dotrzeć do różnego grona odbiorców. Nie każdy jednak taki twór musi przy tym opowiadać o rzeczach metafizycznych. Proste historie również potrafią być piękne. Dla mnie ta przedstawiona w Kinematografie do takich właśnie się zalicza.

"A treść opowieści wcale nie musi od razu odkrywać Ameryki "

Ale jeśli po mniej więcej 1/3 filmu już przeczuwam, jak on się skończy i potem widzę, że moje przeczucia dokładnie się sprawdzają, to trudno bym z takiego seansu czerpał satysfakcję. Ja nie jestem jak inżynier Mamoń i mnie akurat nie podobają się piosenki, które już znam, albo łatwo mogę je sobie sam dogwizdać do końca :-)

Twórca powinien być lepszy ode mnie nie tylko jako rzemieślnik w swoim fachu (rzemieślniczej biegłości Bagińskiego nigdzie nie kwestionuję), ale też temat, który sobie wybrał, powinien mieć dogłębniej przetrawiony (intelektualnie, emocjonalnie itp.) niż ja.

Ten film oczywiście nie jest kompletną klapą, ale najwyżej takim sobie średniakiem. Oczekiwałem czegoś lepszego. Wiadoma nominacja zobowiązuje, a odnoszę smutne wrażenie, że Bagiński postawił na bezpieczne rzemiosło.

"Dodatkowo oglądałem całkiem niedawno The Maker"

Też nieco wytarta metafora, ale sam film dużo bardziej zwarty (bez napisów to jakieś 4 minuty), integralnie połączony z muzyką i ciekawszy plastycznie.

Czyli jednak lubisz być ciągle zaskakiwany. W takim razie powinieneś oglądać max jakieś 10% tego, co pojawia się 'na rynku'...
A przykładów dobrych wg ciebie short'ów jak nie było tak i nie ma...

Krótkometrażówki to nie są jakieś szkice do pełnych metrażów, tylko samodzielne dzieła, w których jak najbardziej powstają fenomenalne kreacje aktorskie lub w przypadku animacji autorzy mogą zaserwować cały przekrój popisowych technik. Tutaj jest ich sporo. Może i przez ostatnią dekadę możliwości oprogramowania do 3D znacznie wzrosły i szybciej oraz z mniejszym wysiłkiem można osiągnąć te same efekty, ale i tak można dostrzec parę niuansów, które prezentują się dziś nieźle, a w 2009 roku prezentowały się jeszcze lepiej.

I jeszcze jedno - scenariusz tej historii zaczerpnięty jest z komiksu Mateusza Szkutnika. Ja życzyłbym sobie częściej oglądać tak 'opakowane' banalne historie.

piękno tkwi w prostocie