PJ zabierając się za Konga przysiadł w hobbickiej norce, wziął do ręki Kompendium Twórcy Filmów Epickich i rozłożywszy się w fotelu, zaczął odhaczać poszczególne elementy filmu epickiego. I tak mamy:
gigantyczny budżet, znane nazwiska w obsadzie, których role miały sprowadzać się do okrzyków zaskoczenia i wywalania gał na widok Wyspy Czaszki( lub też do złowieszczych komentarzy po przeczytania "Jądra Ciemności"), szarżowanie CGI na każdym kroku(co najbardziej boli w scenie ucieczki przed stadem Brachiozaurów - komputerowe gady sprawiają,że zgrzytam do teraz zębami), monumentalizm produkcji( wszystko było wielkie:dinozaury, budowle, skały,drzewa, kaniony, nawet robale) i motyw muzyczny podkreślający wielkość produkcji( koniecznie opierający się na głośnym klaśnięciu, uderzeniu lub na bębnach). A wszystko to w klasycznej oprawie hollywoodzkiej: pościgi, walki i ucieczki są sztucznie przedłużane, postacie,które mają być humorystyczne denerwują najbardziej (Black Jack pracował na Złotą Malinę),a podniosłość produkcji musi być udowadniana na każdym kroku przez drżącą z wrażenia kamerę. Komputerowy Kong wyczynia cuda, szkoda,że film jest tak bardzo rozwleczony,że nie mogłem podziwiać dłużej jego walk z T-Rexami czy rozwałki w NY. Za to zaserwowano mi przedzieranie się przez Tajemniczą Wyspę co byłoby całkiem niezłe, gdyby film nie nazywał się King Kong.