Ja nie potrafiłem do końca wejść w klimat filmu, choć niezaprzeczalnie on był - tak trudno skonkretyzować uczucia. Myślę nawet, że mimo ciekawego pomysłu sam scenariusz najmniej mi się podobał. Trudno jednak powiedzieć dlaczego tak się stało, może po prostu jakoś do mnie nie trafił:) Przy czym znalazłem go dzięki Vikander, którą polubiłem. Tutaj niestety jest już nieco nijaka, jakby nie odnalazła się w swojej roli do końca, a może też nie miała za bardzo potencjału w scenariuszu. Najbardziej charyzmatyczna była rola Richarda i ojciec w swoim wątku - może jakoś mocno nie był istotny dla samej głównej fabuły. Chyba nawet bardziej mi się film podobał w niuansach - zarysowaniu relacji bohaterki z Richardem, właśnie opowieść o ojcu. Audiowizualnie jest bardzo ładnie z tymi scenami "podwodnymi", jako powracającym motywem. Narracja i świat w filmie czasem faktycznie zyskuje baśniowy charakter, trochę tak w klimacie Gilliama, Jauneta, czy konkretnie "Kurczaka ze śliwkami" Satrapi/Paronnauda.

Najlepsze momenty filmu to te, w których uderza w nieco mroczniejsze, dramatyczne tony. Ten kontrast z baśniowym klimatem daje naprawdę interesujący efekt, wręcz przywodzący chwilami na myśl "Labirynt Fauna". Szkoda, że całość jest nierówna, a dość miałki finał pozostawia dość obojętnym po seansie. Ale i tak uważam, że warto "Kronjuvelerna" obejrzeć.

W ramach ciekawostki nie zaszkodzi. W końcu tego typu obrazów nie ma wiele. Film jest jednak faktycznie nierówny i tak na dobra sprawę nie wiadomo o czym. Mógłby być o takiej dziwnej miłości, przeznaczeniu itp. ale jednak jego osią jest naiwna opowiastka kryminalna, która nie ekscytuje. Wszystko to, co obok - jest ciekawsze. Duża w tym zasługa pomysłu na plastyczność filmu i tą baśniową aurę.

To wszystko się zwie przerost formy nad treścią.