Ciekawe argumenty z którymi muszę się też zgodzić. Sedgewick nauczył się, że w młodości oszustwa uchodziły mu płazem i to pozostało u niego w życiu dorosłym.

"poświęcił innego ucznia", "Przyznał po latach, że oddał jego miejsce komu innemu - ale to tak naprawdę nic nie zmienia. " - Jak to nic nie zmienia?? Ten uczeń - Martin? - uświadomił sobie wtedy, że tak naprawdę to on był najlepszy, że nie poniósł porażki i nie zawiódł ojca. Na końcu jest scena jak posyła swojego syna do tej samej szkoły, bo wie, że tam nauczą go JAKIM BYĆ i co jest tak naprawdę ważne.

Co do nauczyciela: nikt nie jest idealny, a już na pewno nie nauczyciele.
1. Zrobił to co uważał za słuszne. Wierzył w Sedgewicka i w to że chłopak się zmienił i dlatego nagiął nieco zasady. Chciał dać mu szansę.
2. I czy naprawdę uważasz, że "dowiedzenie kto tu rządzi" zmieniłoby Sedgewicka? Nie sądzę. Myślę, że to tylko powiększyłoby jego bunt (przecież ojciec traktował go jak podwładnego! nie pamiętasz?)
3. "Nie miał też odwagi zdemaskować oszustwa" - chciał go zdemaskować, ale dyrektor mu na to nie pozwolił (jako posłuszny podwładny zastosował się do polecenia), ale mimo to wiedział jak sprytnie wyeliminować Sedgewicka: zadał pytanie o nadprogramowego władcę. Podobnie jak w "dorosłym" konkursie - zapytał o indiańskiego wodza z tablicy nad drzwiami (a Sedgewicka nie było na tej lekcji). Wszystko gra.
4. Jak miał udowodnić, że ojciec Sedgewicka jest zły? Litości... "Twój ojciec to zło wcielone! Nie postępuj tak jak on! Słuchaj mnie!" tak? Nie miał aż tak wielkich możliwości.

Nauczyciel był w porządku. Zachował się najlepiej jak mógł, gdy już spostrzegł swoje błędy.
Pozdrawiam.

Hundert mógł w kilku przypadkach postąpić inaczej, jednak jak wiemy tak się nie stało. Zaufanie Sedgewickowi było błędem, mimo starań i wiary w jego możliwości. Na pewno wpływ senatora Bella miał w tym przypadku duże znaczenie. Profesor chciał pokazać mu dobre strony nauki, które w rzeczywistości powinien przekazać ojciec. Na szczęście jakoby zrehabilitował się mówiąc prawdę Martinowi. Końcówka nie pokazuje, że w tej szkole "nauczą go jakim być" (Sedgewick jest tego przecież najlepszym przykładem) ani co tak na prawdę jest ważne. Martin wie, że profesor mimo błędu jaki popełnił jest świetnym nauczycielem, historykiem oraz ma swoje życiowe zasady, którymi się kieruje. To, że wysłał swojego syna do jego klasy oznacza jasno, że mu wybaczył. Film po części pokazuje także, że duży wpływ na podejście do życia i kierowanie się dobrymi zasadami nie tyle ma nauczyciel / wychowawca, co wychowanie rodziców.

"nauczą go jakim być" - no OK :) może źle to ujęłam w mojej wypowiedzi, ale chodziło mi właśnie o to, co napisałeś "jest świetnym nauczycielem, historykiem oraz ma swoje życiowe zasady" ;)

"Nauczą go jakim być" - to brzmi trochę dwuznacznie. Jednak cieszę się, że się zgadzamy. Film podobno dużo czerpie (niektórzy nawet mówią, że kopiuje) ze "Stowarzyszenia Umarłych Poetów", stąd bardzo chcę go zobaczyć. Tobie także polecam.