Nie dziwią mnie wcale niesamowicie rozbieżne opinie na temat filmu. Łatwo jest mi wywnioskować, że ci uznający go za żenadę i dno, to wytrawni wielbiciele horrorów, a tu latające flaki choć były, to nie takie znowu straszne (i jeszcze to "puffff!" za każdym razem, gdy ktoś rzucał się z wysokości), fabuła szła nierównomiernie i nie był to taki znowu dreszczyk jakiego można by się spodziewać.
Ale jest to film przepięknie psychologiczny. Przez moment zdenerwowałam się rozwikłaniem akcji, ale odrzuciłam to w kąt i oglądałam dalej. Zostało ukazanych wiele przypadków ludzkiej psychiki, sporo charakterystycznych dla Japonii. Wszystkie wątki pozostały pourywane i w zasadzie nic, a nic nie wyjaśniło się na końcu. Dochodzę tym do jednego wniosku, że tak naprawdę nic nie musi się wyjaśniać, ani mieć większego znaczenia, by społeczeństwo dało się tym dobrowolnie zainfekować. Nadaje to pewnej paradoksalnej logiki.
Moją własną opinię wyrażę tak: jest tu czego szukać, jeśli ktoś lubi przemyśleć sprawy. Nie wiem czy polecam, ale eksperymentalnie zawsze można obejrzeć.