Jeśli ktoś myśli, że pierwszym który zastosował niesamowicie dynamiczny montaż w filmie, był Sergiei Eisenstein w "Pancerniku Potiomkinie" powinien zweryfikować swój pogląd i czym prędzej zobaczyć "Koło Udręki" Abela Gance'a. Film ten jest jednym ze szczytowych osiągnięć tego reżysera, pamiętanego dziś głównie za swojego "Napoleona" zrealizowanego kilka lat później, równie monumentalnego i imponującego techniczną perfekcją, jednak obciążonego też ideologicznym wydźwiękiem. "Koło udręki" ogląda się znacznie lżej, mimo iż tematyka tego dzieła jest znacznie poważniejsza, a przynajmniej mamy do czynienia z pełnokrwistym dramatem psychologicznym. Oglądając filmy Gance'a ma się wrażenie, że to takie kino, w którym na wszystko jest czas - filmy bywają długie, a wszystkie wydarzenia w nich przedstawione są z ogromną dbałością o szczegóły, bez dróg na skróty, skracania wątków itp. Tym razem pochylamy się nad losami pewnego kolejarza, który decyduje się przygarnąć ocalałą z katastrofy dziewczynkę i wychowuje ją razem ze swoim rodzonym już synem. Nigdy jednak nie wyjawia jej tajemnicy jej pochodzenia, co powoduje udrękę zarówno jego jak i jego syna, a w konsekwencji odbija się również na rzeczonej bohaterce.
Wracając jednak do kwestii montażu, zdarzają się sceny zmontowane tak szybko jak w niektórych teledyskach, poszczególne ujęcia trwają ułamki sekundy i pojawiają się one na ogół w miejscach, w których ten dynamizm ma za zadanie potęgować napięcie. Stara, choć jakże nowoczesna szkoła montażu, znana kinu niemego, a której kino dźwiękowe dopiero musiało się nauczyć po dziesięcioleciach.