Z różnych powodów - niesprawiedliwego wyroku, biedy, choroby, innej orientacji seksualnej. A Lav Diaz daje nam niepowtarzalną okazje, aby towarzyszyć im w pełnym skupienia, wrażliwości i szacunku do nich obrazie. I nie przeszkadza długość filmu, wręcz jest niezbędna, abyśmy z empatią śledzili ich życie, ból, ale też te chwile, w których spotykają na swojej drodze kobietę, która nie ocenia, tylko wykazuje zwykłą, ludzką troskę. Wśród postaci z otoczenia głównej bohaterki, najbardziej przejmujące wrażenie zrobiła na mnie Hollanda – prostytutka, transseksualistka. Ci wszyscy, którzy tak ochoczo nawołują do "wyplenienia zarazy" powinni sceny z nią oglądać przywiązani do krzeseł. Może wtedy odezwałyby się w nich ludzki, chrześcijańskie uczucia.
Reżysera zainspirowało opowiadanie Lwa Tołstoja „Bóg widzi prawdę, ale czeka”. I to jest najważniejsze motto filmu.