Reżyser wyciągnął wnioski z pracy Hitchcocka. Stosował najazdy kamerą na twarze aktorów, nietypowe ujęcia (np. pokazanie aktorki "przez świecznik" na pierwszym planie), obraz w kadrze czasem nawet nieostry, nakazał aktorom grać jakby w sztuce Szekspira, z powagą, "psychologicznie", stosował dobry, zgodny z dramaturgią scen montaż (np.: pejzaż, szczegół z królikiem i nagle cięcie - diaboliczna twarz mężczyzny, potem znów to samo i cięcie- twarz mężczyzny).

Dobre było odwlekanie wyjaśnienia kontekstu, tajemnicy, ale - znów powrócę do tej kwestii - głupotą lub podłością jest takie tłumaczenie tytułu, jakie ktoś narzucił dla wersji polskiej, bo napięcie jest mniejsze, element niepewności znacznie mniejszy. I trzeba przypomnieć: filmy sprzed 50 lat też już nie wywołują w nas wielkich emocji, bo wrażliwość często poddawana próbie jest mniejsza, a konwencje filmowe znieczulają nas, gdy widzimy ich materializacje w licznych filmach, tu w horrorach. Tracimy "dziewictwo", nabieramy twardszej skóry, potrzebujemy mocniejszych "dawek", co często prowadzi do odchodzenia od kina artystycznego, do że tak powiem "Piły 26", do perwersji.