Oparty na powieści Harolda Robbinsa obraz znanego głównie z horrorów kręconych dla studia Hammer, Petera Sasdy'ego, przedstawia historię dziewczęcia, które po gwałcie dokonanym na niej przez młodego Raya Liottę przy pomocy węża ogrodowego (alright!), wychodzi za mąż za starszego od siebie scenarzystę filmowego, po czym zaczyna się puszczać. W końcu, dokonawszy aborcji i przeszedłszy przez załamanie nerwowe, bohaterka przekształca swe dzieje w skrypt, za który otrzymuje "nagrodę" (w domyśle: Oscara).
"Uhonorowana" sześcioma Złotymi Malinami "Kobieta samotna" w linii prostej wywodzi się z tradycji tanich romansideł dla gospodyń domowych. Jest to zarazem film zły praktycznie w każdym calu: bezwstydnie kiczowaty, pełen miernego aktorstwa i dętych, pretensjonalnych linii dialogowych, nieudolnie wyreżyserowany, w skrócie - zwyczajnie poroniony. Ale też nieodparcie zabawny. Obraz Sasdy'ego jest do tego stopnia pokraczny, że wprost nie sposób od niego oderwać wzroku. Co ciekawe, nakręcony został w tonacji stuprocentowo poważnej, zgodnie z którą widz ma (tak przynajmniej to zrozumiałem) współczuć i kibicować jego żałosnej bohaterce.
Dla wcielającej się w główną rolę, do złudzenia przypominającej Miss Piggy, Pii Zadory był to dopiero początek przygody z anty-Oscarami: rok później znów wyprzedziła wszystkie konkurentki w wyścigu po Złotą Malinę, a pod koniec dziesięciolecia obwołana została (przez to samo gremium) "Najgorszą Nową Gwiazdą Dekady". Nic dziwnego, że potem postawiła na karierę piosenkarki...
Wracając jednak do samej produkcji, jest to gniot tyleż potężny, co dostarczający odbiorcy okrutnej satysfakcji, płynącej z możliwości perfidnego naigrywania się zeń. Jako taki osiąga wręcz wybitność i winien być włączony do dziedzictwa kulturowego Stanów Zjednoczonych. Ba, świata!