Nie wiedziałem jak napisać choć trochę o tym filmie na gorąco. Musiałem się z nim przespać i na spokojnie poukładać myśli po tak wielkiej dawce dobrego kina.
Jak zawsze zacznę od małej podpowiedzi, że film Kobiety XX wieku, to film absolutnie
nie dla wszystkich. Nie szukajcie tu fajerwerków i wybuchów, zwrotów akcji. Ten film
zaleje was nudą. Tak piękną i życiową nudą, że na koniec jest cięzko coś powiedzieć.
Główna bohaterka filmu to 55 letnia Dorothea Fields nałogowa palaczka, matka nastolatka, którego urodziła w wieku 40 lat. Luzacka dusza zawsze ciekawa świata. W jej wielkim, otwartym domu, ciągle w przebudowie organizuje codziennie kolacje dla ludzi, których spotyka na zakupach lub flirtując z nimi podczas pracy (kiedy strażak i jego koledzy gaszą pożar). Nie są to zwykłe kolacje i zwykłe rozmowy. Tak jak Dorothea nie jest zwykła kobietą. To domatorka ale nigdy nie samotna. Nie potrafi zrozumieć otaczającego świata i zmian w nim zachodzących. Nie łapie nowego gatunku muzuki, który właśnie się rodzi czyli punk rocka. Boi się, że jako samotna starsza matka nie da rady wychować swojego nastoletniego syna buntownika Jamiego. Jest rok 1979.
W jej otwartym, dużym domu zawsze można wynając pokoje. Taki robi kolejna bohaterka filmu niejaka Abbie. Dziewczyna z ogromną pasją do fotografii, feministka, która dowiaduję się, że ma raka macicy. Raka, którego odziedziczyła po matce.
Drugą osobą wynajmująca pokój w domu jest mechanik samochodowy, artysta, gadający jak hipis złota rączka William. Chyba trochę podkochujący się w głownej bohaterce, ale dużo kochający pewnie inne kobiety gdzieś na boku.
Ostatnią główną bohaterką jest mieszkająca obok nastolatka Julie. Dziewczyna, która skrada się zawsze do pokoju Jamiego, jego przyjaciółka od zawsze. Śpią razem, ale nie ze sobą. Bez seksu, bo tak lepiej i tak robią przyjaciele. Dziewczyna z objawami depresyjnymi, zakręcony charakter.
Dorothea jako samotna matka, wie że nie da rady sama wychować nastolatka buntownika. Prosi o pomoc kobiety czyli Abbie i Julie. Feministkę i nastolatkę?
Dziewczyny próbują na swój sposób, ale nie mają pojęcia jak to wszystko wyjdzie.
Abbie zabiera Jimmego do klubów punkowych i pokazuje mu nocne życie. Daje mu hardkorową literaturę feministyczną. Chłopak odkrywa na kartkach magiczne stymulowanie łechtaczki i po raz pierwszy zagębia się w orgazamch kobiety. Dalej w filmie nawet bije się ze starszym kolegą broniąc technik stymulowania kobiecej fasolki i mówiąc do starszego kumpla, że nawet nie wie jak kobiecie dać orgazm. Później podbite oko musi tłumaczyć matce, że bił się w obronie łechtaczki.
Młody chłopak jest otoczony skomplikowanymi kobietami i ich problemami. Sam jako nastolatek próbuje pomóc każdej z nich osobno.
Większa część filmu jet opowiedziana przez oczy nastolatka Jimmiego i jego narrację. Wszystko jest przeplatane archiwalnym zdjęciami epoki, muzyką z winyla.
Inne postacie też są narratorami, ale nie w takim stopniu jak Jimmy. Dowiadujemy się w ten sposób o ich przeszłości i przyszłości. Zdradzają nam ostatnią kartkę tej powieści czyli co się stanie na końcu.
Reżyser po filmie Debiutańci, który było o jego ojcu, daje nam teraz Kobiety XX wieku czyli film o jego matce.
Film bardzo ciekawy i napakowany różnorodnością charakterów. Posiada wiele poziomów tylko czy wystarczy nam czasu, żeby usiąść przy kolacji i rozłożyć to wszystko na drobne szczegóły?
Film absolutnie nie dla wszystkich.
Ocena 8********