Długo interesowałam się w przeszłości Golden Gate, miałam jakieś marzenia tam jechać... Dla samej chwili, ułamka paru chwil popatrzenia w dal oddania czci tym wszystkim ludziom,którzy na przekór swojego tchórzostwa w walce o życie, odważyli się na wyskoczenie zza barierek. Czegoś takiego właściwie szukałam, co było by dla mnie lepsze w wieczór niż obejrzenie filmu o ludziach,którzy mają gorzej. Pełna dawka humoru, przekraczanie granic, i uwolnienie się od dóbr materialnych, jadę się zabić, więc kończę z myśleniem czy szef mnie nie lubi, czy komuś na mnie zależy. Oglądając ten film wyobrażałam sobie siebie w tej jednej wielkiej podróży. I wydało mi się to naprawdę wciągające, moje wybuchy śmiechu, myśli wspinające się po poręczy. Mieć życie i nie przeczekać tego całego wielkiego g....żeby na koniec odnaleźć wyczekane szczęście, no proszę was, musimy to przeżyć do końca. Zapewne i tak jesteśmy bardziej wartościowymi ludźmi, niż ci którzy całe życie będą się śmiać ludziom w oczy, aby pokazać swoje wykreowane szczęście, i mawiać jak oni ze swoim idealnym życiem nigdy nie myśleli żeby ze sobą skończyć. Bo w tych czasach, pędzie,stresie w jakim żyjemy to wstyd być chociaż o trzy kroki z tyłu. Reasumując kolejny dobry film, w którym znajduję cząstkę siebie.

Całkiem zabawna komedia :)
ze śmiechu się popłakałam gdy nadjechali geje proponując podwózkę zachęcającym zwrotem: mamy broń :D